Nigdy nie znajde pracy .

[Roland89]

Ale bardzo bym chciał .
Może jakaś telepraca . Jestem głupi, nigdy nic nie znajde z takim nastawieniem, a ono nie zanosi aby się zmieniło, także tylko żreć i spać.
Nie jestem teraz w humorze, nic nie potrafie, jestem do niczego, nawet tutaj jestem mało inteligentny .
Gdy mam takie papiery pracodawca nigdy mnie nie przyjmie, a telepraca nawet by mi odpowiadała, mam dużo wolnego czasu, z tym, że z taką zerową inteligencją nawet przysłowiowe składanie długopisów by mi nie wychodziło . Nie chce już żyć, nie umiem nawet porządnie się wyspać .
Prawda jest taka, że jestem poważniej chory od was, wy sobie poradzicie, a ja nigdy .
Jedzenie drożeje, rachunki drożeją, a płace się nie zmieniają, żyje z renty .
Gdy to pisze czuje ból w gardle, ale nie płacze, bo nie wypada, ale ten ból , nie znosze go .
Nie wierze już, nie potrafie żyć chwilą i cieszyć się każdym dniem bez pieniędzy, jestem poprostu zepsutym człowiekiem ...

[RoBug]

zawsze mnie dziwilo, ze kazdy potrafi marudzic, a ruszyc dupe prawie nikt...

[Roland89]

postaram sie coś zrobić w tym kierunku, wczorajszy wieczór był jakiś dziwny, jestem strasznie spontaniczny w mowie i pismie, co moze wydawać się dla was nie do zniesienia, przepraszam, no pa

[zbysz66]

Roland nie ty jeden jesteś w takiej sytuacji nie załamuj się. Ja też szukałem pracy i nie znalazłem i teraz to nawet nie szukam przed 50 z takim schorzeniem mnie nikt na etat nie zatrudni. Kiedyś myślałem że ukradnę duże pieniądze i dam się zamknąć do psychiatryka ale nie wyszło. Zacznij może od czegoś nie zobowiązującego może dorywczo albo na czarno gdzieś się zaczepić lub sezonowo. Ja kiedyś też spotkałem kumpla po latach i mówiłem że mam niewielką rentę a on na to to ci zazdroszczę bo ja nic nie mam ani pracy ani renty też był chory.

[Joanna_s]

Gdy mam takie papiery pracodawca nigdy mnie nie przyjmie, a telepraca nawet by mi odpowiadała, mam dużo wolnego czasu, z tym, że z taką zerową inteligencją nawet przysłowiowe składanie długopisów by mi nie wychodziło .

Przyznam, że nie bardzo rozumiem: przecież nie ma obowiązku pokazywania potencjalnemu pracodawcy żadnych "papierów" o chorobie ani informowania go o tym !

[Joanna_s]

Ja też szukałem pracy i nie znalazłem i teraz to nawet nie szukam przed 50 z takim schorzeniem mnie nikt na etat nie zatrudni.

Podobnie jak w przypadku słów Rolanda: dlaczego pracodawca miałby odrzucać osobę z diagnozą schizofrenii, jeśli nie ma w ogóle obowiązku o tym go informować ?

[moi]

Roland, ja bardzo długo szukałam stałej pracy - około roku. Myślę, że jesteś zbyt niecierpliwy. Daj sobie ten rok właśnie na poszukiwania.
I tak jak mówili moim przedmówcy - nie musisz pokazywać orzeczenia o niepełnosprawności pracodawcy. Nie ma takiego obowiązku. A jeśli już zatrudnisz się gdzieś, gdzie będą szukali kogoś z orzeczeniem (teraz to częste) to też nie musisz mówić, że masz stopień niepełnosprawności ze względu an zaburzenia psychiczne. Mów, że na depresję. To jest bardziej akceptowane w społeczeństwie.

Pozdrawiam.m.

[Hesse]

Mam 30 lat i NIGDY nie miałem pracy na etacie

[Joanna_s]

Mam 30 lat i NIGDY nie miałem pracy na etacie

Nie widzę w tym nic niepokojącego: wiele jest zdrowych osób, które nigdy jeszcze nie pracowały na etacie ...

[Zagubiona we mgle]

.

[Joanna_s]

Mam 30 lat i NIGDY nie miałem pracy na etacie

Nie widzę w tym nic niepokojącego: wiele jest zdrowych osób, które nigdy jeszcze nie pracowały na etacie ...

A później będą sprzątać kible, bo nigdzie ich nie przyjmą. To ja dziękuję za taką "pracę".

Przecież można pracować np. na umowę-zlecenie i normalnie wpisywać to do CV. Zanim zdobyłam etat, pracowałam przez parę lat jako tłumacz na umowę-zlecenie i nigdy tego nie żałowałam. Poza tym problem ze znalezieniem etatu dotyczy bardzo wielu osób, nie tylko tych ze zdiagnozowanymi zaburzeniami psychicznymi.

[Zagubiona we mgle]

.

[moi]

Mam 30 lat i NIGDY nie miałem pracy na etacie

Nie widzę w tym nic niepokojącego: wiele jest zdrowych osób, które nigdy jeszcze nie pracowały na etacie ...

A później będą sprzątać kible, bo nigdzie ich nie przyjmą. To ja dziękuję za taką "pracę".

Nie rozumiem, dlaczego kogoś kto pracował na umowę o dzieło lub zlecenie nie można by przyjąć do pracy na etat?
Wiele lat przepracowałam na umowy: autorskie, o dzieło i na zlecenia. Więcej jest tych lat, niż pracy na etacie. To nieprawda, że po tego typu pracy człowiek nie znajdzie żadnego etatu.

Pozdrawiam.m.

[Zagubiona we mgle]

.

[moi]

Myślę, że nie tyle się nic nie umie (bo do pracy fizycznej nie trzeba wielkich umiejętności, tylko pracowitości), ile ciężko się przystosować. Przyzwyczaić do wykonywania poleceń, bycia dyspozycyjnym dla kogoś, itd.

Pozdrawiam.m.

[Zagubiona we mgle]

.

[eN]

Myślę, że nie tyle się nic nie umie (bo do pracy fizycznej nie trzeba wielkich umiejętności, tylko pracowitości)

Pracowitości, odpowiedzialności i głowy na karku (łatwość przyswajania informacji również jest potrzebna, spostrzegawczość, ogólne "rozgarnięcie"). Szczególnie, gdy pracuje się w trudnych warunkach, które wymagają odpowiedzialności.

[cezary123]

Ale ja mówię o ludziach, którzy nigdy i nigdzie nie pracowali. Później to się odbija, bo widać, że się nic nie umie.

Nowego zawodu można nauczyć się na kursie w miesiąc. Podobno i tak każdy przeciętny obywatel musi zmieniać zawód( nie pracę) około 6 razy w ciągu swojego życia.
A studia to nie ciężka intelektualna praca?
Niektórzy nauczyciele i profesorowie całe życie nabywali i przekazywali wiedzę teoretyczną na przykład o elektrowni, czy maszynach a w praktyce nie uczestniczyli w budowie najmniejszego elementu.
Można i tak.

[moi]

Pracowitości, odpowiedzialności i głowy na karku (łatwość przyswajania informacji również jest potrzebna, spostrzegawczość, ogólne "rozgarnięcie")

Masz rację, ale kombinować wszędzie trzeba (czyli mieć ta przysłowiową "głowę na karku") .

Pozdrawiam.m.

[Zagubiona we mgle]

.