Jak / Dlaczego trafiliście do szpitala?

[schizo11]

Ja nigdy nie byłem w szpitalu i nie chciałbym tam nigdy trafić.

W związku z tym chciałbym się dowiedzieć w jaki sposób trafiliście do szpitala? Wiem, że nie jest to miłe wspominać i pisać o takich momentach ale kto może niech opowie.

Czy sami zgłosiliście się do psychiatry, który was tam skierował, czy wzięto was przymusem bo ktoś np. zadzwonił po karetkę/policję?

[narkotyk666]

W szpitalu jest nudno i monotonnie. Tam zamieszkają tylko Ci, którzy muszą, chcą, albo innego wyjścia nie mają, czy taka potrzeba zachodzi. Szpital to nie kurort wypoczynkowy. Tam się przebywa by leki dobrać, ustawić, włączyć. Jeśli chcesz to do szpitala się zgłaszasz. Jeśli przymusowo to wyjścia nie ma. Kontrola zalecana w PZP to także dla mnie rzecz dziwna. Jeśli pacjenci się na kontrolę nie stawiają to im niepotrzeba lekarza do czasu, gdy leki biorą czasem, wcale, lub sami się leczą. Zależy jakie przypadki. Po kilku latach brania leków organizm wysiada! Coraz gorzej jest. Wszystkich wrzucają do jednego worka na salę. Ja mam do szpitala daleko to nie często tam bywam. A co to za różnica jak tam się trafia? Dwa wyjścia tylko są! Albo tam przyworzą, albo sami tam się ludzie zjawiają. Do szpitala z czasem się przyzwyczajają ludzie. Potem po latach wychodzisz se z niego jak z domu, pracy, czy szkoły. Czasem przetrzymają dłużej, a czasem krócej. Na własne żądanie da się wyjść. 2 tygodnie najkrócej kiedyś było. Teraz ponoć miesiąć. Infolinia darmowa jest, gdy nie chcą wypuścić. Wszystko się zmienia. Rodzina, albo sąsiedzi wzywają najczęściej karetki. Możesz przecież życie bez ani jednej hospitalizacji przeżyć. Kart leczenia swoich nie ma sensu czytać, bo choroba się nasili, osłabnie, skomplikuje, remisja nastąpi, lub inne dojdą. Szpital psychiatryczny, moe też być odwykiem jak się przerwę chce zrobić. Jedni mają spokojniej w szpitalu, niż w domu, a drudzy więcej spokoju w domu mają, niż w szpitalu. Na to wychodzi, że czasy zawsze były szalone i są oraz będą.

[Arom]

...

[Niemamnie]

Rodzice mnie zawieźli.

PS. Gratuluję Narkotyku666 sensownie napisanego posta na forum.

[mlody92]

Pierwszy raz trafilem jak bylem w ostrej psychozie, rodzice wezwali pogotowie a ja lekarza potraktowalem z liścia i trafilem w kajdankach do szpitala.

[schizo11]

Łukasz i młody:
Byliście agresywni w stosunku do innych lub do siebie?
Jakby do mnie ktoś wezwał pogotowie/policję to ja bym się starał udawać normalnego chociaż w psychozie to może nie być tak łatwo

[mlody92]

Tak schizo ja tez przy drugiej psychozie udawalem normalnego jak wezwali i przeszlo wszystko po prostu gdy spytali czy sie zgadzam na leczenie podpisalem tam gdzie jest rubryka ze sie nie zgadzam i mnie nie wzieli, ale pozniej sam sie zglosilem bo bylo nie najlepiej ;d

[Niemamnie]

Nie byłem agresywny, bardziej zamknięty w sobie z własnymi myślami.

[cezary123]

W trakcie ostrego epizodu było mi wszystko jedno, kto jestem, gdzie idę i po co aby tylko spokojnie zamknąć oczy i się wyspać.
Przebudzenie rano na metalowym łóżku było bolesne ale i trzeźwiące. Rytm życia w szpitalu i działanie leków postawiły mnie na nogi. Dobrze, że to było tylko kilka tygodni.

[schizo11]

@mlody92
No to za pierwszym razem zrobiłeś trochę nierozsądnie i chociaż walnięcie z liścia raczej nikogo nie zabije to pewnie mogą to uznać za zagrożenie. NO BO PRZECIEŻ HER LEKARZA ŻEŚ UDERZYŁ!! (żart)
Za drugim razem - bardzo dobrze postąpiłeś. Jeżeli czułeś potem, że musisz - to przynajmniej z własnej woli.

@Łukasz
Czyli po prostu rodzice Cię tam wysłali a ty się zgodziłeś na leczenie?

@cezary
Mi też było wszystko jedno, lekarz mnie się pytał czy chcę iść na oddział to powiedziałem - że sam nie wiem - teraz bym mówił, że na pewno nie chcę! (założę się że wtedy by uznali że potrzebuję właśnie iść!)

[Niemamnie]

Tak. Bałem się domu, za bardzo głosy mnie nastraszyły przed tym miejscem. W szpitalu w końcu poczułem się bezpiecznie.

[schizo11]

Ja też się bałem ale szpitala bałbym się o wiele bardziej. Dlatego uciekłem z domu do kogoś innego z rodziny:D

[mlody92]

taak to smieszna historia, jeszcze pozniej uciekalem przed psiaczkami, ale niestety kolano nie wytrzymalo i upadek ;p ale to nie wiem czy dobrze sie nie stalo bo nie wiem co bym jeszcze tej nocy nawyrabial.. na celu mialem ucieczke do dziewczyny, a tam jakby jej ojciec mnie zobaczyl o 1 w nocy to mogloby byc duzo gorzej ;p

[Niemamnie]

W największym nasileniu psychozy też bałem się szpitala, widziałem pod zamkniętymi powiekami siebie w kaftanie. Zgodziłem się dopiero jak psychoza trochę ucichła.

[jugi]

ja jechalem sobie w busie do polowy rozebrany :] ,nie mialem koszulki w zimie no i policja mnie zabrała, nie byłem agresywny

[Fujikoo]

Na własne żądanie da się wyjść. 2 tygodnie najkrócej kiedyś było. Teraz ponoć miesiąć. Infolinia darmowa jest, gdy nie chcą wypuścić. Wszystko się zmienia.

Kiedyś tzn. kiedy? Ja w 2008 roku wypisałam się na własne żądanie po niecałym tygodniu. Nikt nie robił żadnych problemów. Mógłbyś podać linka do jakiegoś dokumentu (bądź ustawy czy rozporządzenia) które to reguluje?

Gratuluję Narkotyku666 sensownie napisanego posta na forum.

Ja się przyłączam do gratulacji. Jestem pod wrażeniem, tak trzymaj.

[Niemamnie]

Nie można się wypisać samemu jak się nie podpisało zgody na pobyt, tylko sąd skierował.

[Pamal]

Nie byłam, czuję że nie byłabym lubiana :-(
Czy sale są koedukacyjne?

[Niemamnie]

Przeważnie faceci chodzą do kobiet w odwiedziny, pielęgniarki gonią jak zobaczą.
Przynajmniej tak było na młodzieżówce.

[Fujikoo]

Nie można się wypisać samemu jak się nie podpisało zgody na pobyt, tylko sąd skierował.

Nie no w takim przypadku to oczywiste.

Przeważnie faceci chodzą do kobiet w odwiedziny, pielęgniarki gonią jak zobaczą.
Przynajmniej tak było na młodzieżówce.

U mnie tak było tylko na dziecięcym (gdzie i tak najmłodsi mieli po 13 lat).
Tam to ja po dwóch tygodniach pobytu poczułam jak na jakichś dziwnych koloniach. Głównie to sami pacjenci organizowali sobie czas wolny niekiedy w sposób dość nietypowy np. wieczorem jak była fajna zmiana pielęgniarek to sobie oglądaliśmy do późna TV (np. Piła 3) innym razem graliśmy w rozbieranego pokera.
Jednak co już wielokrotnie wspominałam o tym na tym forum na oddziale dziecięcym psychiatrycznym na którym ja byłam to na 30-35 pacjentów tylko 5 było naprawdę chorych. Reszta to były osoby zdrowe przejawiające problemy z zachowaniem czy inny rodzaj niedotowania społecznego, bądź mających drobne problemy psychiczne.

Natomiast jak byłam na ogólnopsychiatrycznym dla dorosłych to nikt nikogo nie odwiedzał, większość siedziała w swojej sali i spała, budzili się tylko na jedzenie i leki. Niektórzy to nawet nie chcieli chodzić na terapeutyczne zajęcia grupowe. Tak przynajmniej było na otwartym...