Czy znajdę tutaj kogoś z kim będą mogła porozmawiać?

[PolaMalwina]

Cześć,
jeśli to czytasz i dotrwasz do końca to zostaw jakiś komentarz lub cokolwiek.
Zacznę od tego, że długo się zbierałam, żeby zarejestrować się tutaj i coś napisać. W sumie to pisząc to, zastanawiam się po co w ogóle to robię. Sama nie wiem, może łudzę się, że na tym forum znajdzie się ktoś, kto ze mną pogada. Ale do rzeczy, parę miesięcy temu, mój brat odebrał sobie życie. Wszystko działo się tak szybko, najpierw był w jednym szpitalu, gdzie wstępnie zdiagnozowali mu zaburzenia schizotypowe i zespół uzależnień. Potem drugi szpital, tam krótka obserwacja, była pod kątem schizofrenii paranoidalnej. Finalnie nie udało się dokończyć obserwacji, bo za każdym razem się wypisywał ze szpitali na własne żądanie. Po powrocie do domu, nie chciał brać przepisanych leków, a po upływie ok. miesiąca postanowił się wyprowadzić z domu. Wynajął mieszkanie, znalazł pracę. 3 miesiące później był już w Niemczech ( znalazł pracę jako elektryk przez polskiego pośrednika), próbowałam się do niego dodzwonić, wysyłałam smsy, ponieważ się martwiłam, że się długo nie odzywa. Gdy w końcu odpisał, po treści wiadomości można było poznać, że nie czuje się najlepiej ( pisał o głosach w głowie, o tym że nie ma myśli samobójczych, że firma go oszukała, żebym się z nim nie kontaktowała i dała mu spokój, bo chce żyć sam). Po upływie 5 dni wysłał kolejne smsy, pisał o głosach, o iluzji, o tym, że nie chce być dla mnie i ojca ciężarem. 8 dni od ostatniego sms, otrzymałam telefon z ambasady o tragicznym wypadku na przejeździe kolejowym. I tak odbierając ten telefon w pewnym sensie skończyło się i moje życie. Duża część mnie odeszła razem z nim, nie umiem i nie chce sobie z tym poradzić ani zaakceptować. Po czasie zdałam sobie sprawę, z tego jak bardzo zawiodłam, jaka byłam ślepa na sygnały, które mi wysyłał. Tak jak na wstępnie napisałam, nie wiem po co to tutaj zamieszczam, może mam nadzieję, że odezwie się do mnie ktoś w podobnej sytuacji i będziemy mogli porozmawiać

[mateus]

mnie napisano podobnie. dlatego nie łudze się że będę prychał na wolność kompromitując wszystko od nfz po wojsko polskie

[PuszkinKochajacyLayle]

Nie wiem co Ci mogę powiedzieć . Wyjazd był błędem . W takim stanie .

[mateus]

Nie wiem co Ci mogę powiedzieć . Wyjazd był błędem . W takim stanie .

PKP wcale nie pozwało o naruszenie ich moralnych i finansowych.

[rafka]

cześć
współczuję jeśli chodzi o brata.

[Ciri]

Bardzo Ci współczuję.

Wiem, że łatwo mi pisać, ale nie możesz się obwiniać o chorobę i śmierć brata. Byłaś u psychologa? Może warto skorzystać z profesjonalnej pomocy.

[Buszra82]

Witaj też pomyślałam o tym co powyżej i co napisała Ciri, może pomogły by rozmowy z psychologiem; grupa wsparcia dla osób przeżywających żałobę, czasem są na fb zamknięte i otwarte, jakaś grupa wsparcia w Twoim mieście albo on-line; jeśli jesteś religijna może rozmowa z kapłanem czy jakimś zakonnikiem, również tutaj być może znajdziesz jakieś wsparcie, choć być może potrzebujesz teraz bardziej zintensyfikowanej pomocy czy wsparcia, bardzo współczuję, czas zupełnie nie zabliźni wspomnień i poczucia winy ale być może sprawi, że będzie łatwiej żyć i jakoś ukoi ten ból...czego Ci życzę..

[mateus]

Cześć,
jeśli to czytasz i dotrwasz do końca to zostaw jakiś komentarz lub cokolwiek.
Zacznę od tego, że długo się zbierałam, żeby zarejestrować się tutaj i coś napisać. W sumie to pisząc to, zastanawiam się po co w ogóle to robię. Sama nie wiem, może łudzę się, że na tym forum znajdzie się ktoś, kto ze mną pogada. Ale do rzeczy, parę miesięcy temu, mój brat odebrał sobie życie. Wszystko działo się tak szybko, najpierw był w jednym szpitalu, gdzie wstępnie zdiagnozowali mu zaburzenia schizotypowe i zespół uzależnień. Potem drugi szpital, tam krótka obserwacja, była pod kątem schizofrenii paranoidalnej. Finalnie nie udało się dokończyć obserwacji, bo za każdym razem się wypisywał ze szpitali na własne żądanie. Po powrocie do domu, nie chciał brać przepisanych leków, a po upływie ok. miesiąca postanowił się wyprowadzić z domu. Wynajął mieszkanie, znalazł pracę. 3 miesiące później był już w Niemczech ( znalazł pracę jako elektryk przez polskiego pośrednika), próbowałam się do niego dodzwonić, wysyłałam smsy, ponieważ się martwiłam, że się długo nie odzywa. Gdy w końcu odpisał, po treści wiadomości można było poznać, że nie czuje się najlepiej ( pisał o głosach w głowie, o tym że nie ma myśli samobójczych, że firma go oszukała, żebym się z nim nie kontaktowała i dała mu spokój, bo chce żyć sam). Po upływie 5 dni wysłał kolejne smsy, pisał o głosach, o iluzji, o tym, że nie chce być dla mnie i ojca ciężarem. 8 dni od ostatniego sms, otrzymałam telefon z ambasady o tragicznym wypadku na przejeździe kolejowym. I tak odbierając ten telefon w pewnym sensie skończyło się i moje życie. Duża część mnie odeszła razem z nim, nie umiem i nie chce sobie z tym poradzić ani zaakceptować. Po czasie zdałam sobie sprawę, z tego jak bardzo zawiodłam, jaka byłam ślepa na sygnały, które mi wysyłał. Tak jak na wstępnie napisałam, nie wiem po co to tutaj zamieszczam, może mam nadzieję, że odezwie się do mnie ktoś w podobnej sytuacji i będziemy mogli porozmawiać

Ja bym ich ztrollował pola. Ale sama widzisz potem zastrzyki. Psychuszki.

Po co mnie to.

Kichaj takie fora. Chcesz poroZmawiać to ci dadzą jeszcze DIAGNOZĘ.

tutaj ja jestem tylko normalny.

[mateus]

Cześć,
jeśli to czytasz i dotrwasz do końca to zostaw jakiś komentarz lub cokolwiek.
Zacznę od tego, że długo się zbierałam, żeby zarejestrować się tutaj i coś napisać. W sumie to pisząc to, zastanawiam się po co w ogóle to robię. Sama nie wiem, może łudzę się, że na tym forum znajdzie się ktoś, kto ze mną pogada. Ale do rzeczy, parę miesięcy temu, mój brat odebrał sobie życie. Wszystko działo się tak szybko, najpierw był w jednym szpitalu, gdzie wstępnie zdiagnozowali mu zaburzenia schizotypowe i zespół uzależnień. Potem drugi szpital, tam krótka obserwacja, była pod kątem schizofrenii paranoidalnej. Finalnie nie udało się dokończyć obserwacji, bo za każdym razem się wypisywał ze szpitali na własne żądanie. Po powrocie do domu, nie chciał brać przepisanych leków, a po upływie ok. miesiąca postanowił się wyprowadzić z domu. Wynajął mieszkanie, znalazł pracę. 3 miesiące później był już w Niemczech ( znalazł pracę jako elektryk przez polskiego pośrednika), próbowałam się do niego dodzwonić, wysyłałam smsy, ponieważ się martwiłam, że się długo nie odzywa. Gdy w końcu odpisał, po treści wiadomości można było poznać, że nie czuje się najlepiej ( pisał o głosach w głowie, o tym że nie ma myśli samobójczych, że firma go oszukała, żebym się z nim nie kontaktowała i dała mu spokój, bo chce żyć sam). Po upływie 5 dni wysłał kolejne smsy, pisał o głosach, o iluzji, o tym, że nie chce być dla mnie i ojca ciężarem. 8 dni od ostatniego sms, otrzymałam telefon z ambasady o tragicznym wypadku na przejeździe kolejowym. I tak odbierając ten telefon w pewnym sensie skończyło się i moje życie. Duża część mnie odeszła razem z nim, nie umiem i nie chce sobie z tym poradzić ani zaakceptować. Po czasie zdałam sobie sprawę, z tego jak bardzo zawiodłam, jaka byłam ślepa na sygnały, które mi wysyłał. Tak jak na wstępnie napisałam, nie wiem po co to tutaj zamieszczam, może mam nadzieję, że odezwie się do mnie ktoś w podobnej sytuacji i będziemy mogli porozmawiać

Ja pomimo przypałów i straszenia mnie złowrogą nazwą nigdy sam bym się nie CAPNĄŁ.

nad zmarłym wystarczy zapłakać. To katolicy wmówili nam śmierć itp

[mateus]

Cześć,
jeśli to czytasz i dotrwasz do końca to zostaw jakiś komentarz lub cokolwiek.
Zacznę od tego, że długo się zbierałam, żeby zarejestrować się tutaj i coś napisać. W sumie to pisząc to, zastanawiam się po co w ogóle to robię. Sama nie wiem, może łudzę się, że na tym forum znajdzie się ktoś, kto ze mną pogada. Ale do rzeczy, parę miesięcy temu, mój brat odebrał sobie życie. Wszystko działo się tak szybko, najpierw był w jednym szpitalu, gdzie wstępnie zdiagnozowali mu zaburzenia schizotypowe i zespół uzależnień. Potem drugi szpital, tam krótka obserwacja, była pod kątem schizofrenii paranoidalnej. Finalnie nie udało się dokończyć obserwacji, bo za każdym razem się wypisywał ze szpitali na własne żądanie. Po powrocie do domu, nie chciał brać przepisanych leków, a po upływie ok. miesiąca postanowił się wyprowadzić z domu. Wynajął mieszkanie, znalazł pracę. 3 miesiące później był już w Niemczech ( znalazł pracę jako elektryk przez polskiego pośrednika), próbowałam się do niego dodzwonić, wysyłałam smsy, ponieważ się martwiłam, że się długo nie odzywa. Gdy w końcu odpisał, po treści wiadomości można było poznać, że nie czuje się najlepiej ( pisał o głosach w głowie, o tym że nie ma myśli samobójczych, że firma go oszukała, żebym się z nim nie kontaktowała i dała mu spokój, bo chce żyć sam). Po upływie 5 dni wysłał kolejne smsy, pisał o głosach, o iluzji, o tym, że nie chce być dla mnie i ojca ciężarem. 8 dni od ostatniego sms, otrzymałam telefon z ambasady o tragicznym wypadku na przejeździe kolejowym. I tak odbierając ten telefon w pewnym sensie skończyło się i moje życie. Duża część mnie odeszła razem z nim, nie umiem i nie chce sobie z tym poradzić ani zaakceptować. Po czasie zdałam sobie sprawę, z tego jak bardzo zawiodłam, jaka byłam ślepa na sygnały, które mi wysyłał. Tak jak na wstępnie napisałam, nie wiem po co to tutaj zamieszczam, może mam nadzieję, że odezwie się do mnie ktoś w podobnej sytuacji i będziemy mogli porozmawiać

Ja pomimo przypałów i straszenia mnie złowrogą nazwą nigdy sam bym się nie CAPNĄŁ.

nad zmarłym wystarczy zapłakać. To katolicy wmówili nam śmierć itp

Przeczytaj jak kończy się pismo św.

Płynącym strumykiem.

[mateus]

Cześć,
jeśli to czytasz i dotrwasz do końca to zostaw jakiś komentarz lub cokolwiek.
Zacznę od tego, że długo się zbierałam, żeby zarejestrować się tutaj i coś napisać. W sumie to pisząc to, zastanawiam się po co w ogóle to robię. Sama nie wiem, może łudzę się, że na tym forum znajdzie się ktoś, kto ze mną pogada. Ale do rzeczy, parę miesięcy temu, mój brat odebrał sobie życie. Wszystko działo się tak szybko, najpierw był w jednym szpitalu, gdzie wstępnie zdiagnozowali mu zaburzenia schizotypowe i zespół uzależnień. Potem drugi szpital, tam krótka obserwacja, była pod kątem schizofrenii paranoidalnej. Finalnie nie udało się dokończyć obserwacji, bo za każdym razem się wypisywał ze szpitali na własne żądanie. Po powrocie do domu, nie chciał brać przepisanych leków, a po upływie ok. miesiąca postanowił się wyprowadzić z domu. Wynajął mieszkanie, znalazł pracę. 3 miesiące później był już w Niemczech ( znalazł pracę jako elektryk przez polskiego pośrednika), próbowałam się do niego dodzwonić, wysyłałam smsy, ponieważ się martwiłam, że się długo nie odzywa. Gdy w końcu odpisał, po treści wiadomości można było poznać, że nie czuje się najlepiej ( pisał o głosach w głowie, o tym że nie ma myśli samobójczych, że firma go oszukała, żebym się z nim nie kontaktowała i dała mu spokój, bo chce żyć sam). Po upływie 5 dni wysłał kolejne smsy, pisał o głosach, o iluzji, o tym, że nie chce być dla mnie i ojca ciężarem. 8 dni od ostatniego sms, otrzymałam telefon z ambasady o tragicznym wypadku na przejeździe kolejowym. I tak odbierając ten telefon w pewnym sensie skończyło się i moje życie. Duża część mnie odeszła razem z nim, nie umiem i nie chce sobie z tym poradzić ani zaakceptować. Po czasie zdałam sobie sprawę, z tego jak bardzo zawiodłam, jaka byłam ślepa na sygnały, które mi wysyłał. Tak jak na wstępnie napisałam, nie wiem po co to tutaj zamieszczam, może mam nadzieję, że odezwie się do mnie ktoś w podobnej sytuacji i będziemy mogli porozmawiać

Ja pomimo przypałów i straszenia mnie złowrogą nazwą nigdy sam bym się nie CAPNĄŁ.

nad zmarłym wystarczy zapłakać. To katolicy wmówili nam śmierć itp

Przeczytaj jak kończy się pismo św.

Płynącym strumykiem.

Pola mnie też chcą zabić. I to medycyna. Mowiąca że mam brać leki na krew choć diagnozę mam nie wiem jaka.

I co maja powiedzieć rodzice?

Nie pisz takich rzeczy bo rozwalisz psychiatrie