Otóż, piszę ponieważ mam problem.
Stwierdzono u mnie schizofrenię jakieś 3 lata temu. Jestem z gór i chodząc do lasu czułem przemożną obecność Duchów i Istot Lasu. Nadałem im imiona, charaktery itp. ; moim "bogiem", czy jak lepiej nazwać Najwyższą Istotą był Paraćwimnita, otoczony pomniejszymi Wajatami. Nie miałem, jak mi się zdaje typowych objawów wytwórczych, tj. nic nie widziałem, nie słyszałem czego widzieć nie mogli inni. Wszystko było we mnie. W lesie. W górach.
Wszystko się zmieniło gdy wyjechałem na studia. W wielkim mieście straciłem Poczucie. Za namową dziewczyny, kiedy popadłem w totalny dół, udałem się do psychiatry. Dostałem Zolaxę i Depakine 300, później zmieniając na Zalastę 20mg i Depakine 500, ostatecznie dołożył jeszcze Solian 200mg. Co się zmieniło ? Niewiele pamiętam, poza tym iż w późniejszym czasie 2 razy byłem w szpitalu, po samookaleczeniach. Później wszystko mineło jak mi się zdaje, w miarę normalnie funkcjonowałem z akcentem na "w miarę"
Odstawiłem jednak leki i świat znów nabrał kolorów. Po jakimś czasie znów wróciłem do leków, przestawałem i tak kilka razy. Ostatnio (rok temu) postanowiłem definitywnie skończyć z lekami z powodu niezaliczonego semestru. Poszedłem na urlop zdrowotny i wracam od 14 lutego. Na wakacjach wiele czasu spędziłem w lesie i nabyłem pozytywnego tchnienia. Początkiem Zimy las szykował się do snu. Wróciłem do miasta.
Teraz, na przedsionku nowego semestru, mój duch się dusi. Myślałem, że wystarczy mi energii, ale boję się, że znów psychicznie zacznę się topić.
Wrócić do leków i zatopić się w zupie odmętnej, we własnej bezmyślności, ale "funkcjonować społecznie" ?
Nie wracać do leków, i dusić się we własnej samotności ?
Jak skończyć studia ?
Jestem pełna podziwu dla Twoich pasji naukowych, uważam filozofię za królową wszystkich nauk 
. Czasem w taki dzień szary, kiedy wszystko jest daleko, a natura odpoczywa budzi się coś, co ciężko zabić lekami. Pragnienie zatopienia się w to wszystko i rozpuszczenia jak sól w wodzie. Taka nieodparta tęsknota. Za tym czym się było, czym się już nie jest, czym się stać już nie można. Patrzeć w przyszłość ? Nauczyć znów się śmiać, cieszyć, żartować ? Rzeczy oczywiste i tak naturalne dla 3latka stają się problemem człowieka dorosłego. Starać starałem się odkryć, zrozumieć czy pojąć to czego nie da się ogarnąć rozumem, błądząc tam, skąd ciężko się wyplątać. Od skrajnego ateizmu, po uniesienia religijne, od Chrystusa po Bodhisattwę, od uzależnienia od leków (?) po honorowe krwiodawstwo. Plączę się tak już lat parę, ukojenie znajdując jedynie w naturze. Pamiętam, nie da się zapomnieć cichego szeptu ogniska, bezkresną głębię nocy, wiatru taniec i pomruk liści . Gdzie nic nie wydaje się myśleć, a zdaje się wszystko rozumieć, nie czując, a mając w sobie całą naturę wszechrzeczy, wiecznie zakrytą dla ludzkiej świadomości. Taka już moja dola i wielu podobnych, co to chorobą zasłania to czego nie może pojąć, zrozumieć i dotknąć, mając jednocześnie nieodparte wrażenia bycia temu blisko, nieomal na wyciągnięcie ręki. Problem jednak zaczyna się wtedy gdy podążając własną ścieżką, jak chyba każdy schizofrenik, zabrniemy tam skąd często nie ma już powrotu, a droga naprzód wydaje się już zbyt trudna i bolesna. Czasem wydaje się, że buty "Zalasta" i kijki "Solian" to jedyna możliwość ruszenia naprzód. Może i tak poniekąd tak jest, może to tylko etap w odkrywaniu samego siebie, pomocna "dłoń", kiedy skręciło się w cierniste ostępy własnych pragnień.
, ale daję "słowo", że dam szansę nowoczesnej biochemii jak tylko będę już po 