Jakie widzicie drogi usamodzielnienia się?

[milusia12]

Po pierwsze gdy sie nie ma ustalonej na stałe renty to ciężko zaplonować na dłuższą metę przyszłość.
Z drugiej strony praca jest bardziej opłacalna niż renta więcej kasy i mniej wydatków.
Chciałabym kupić mieszkanie na własność ale uzbierać z renty - no!! ciężko ) - trzeba więc coś pomyśleć o dofinansowaniu ze strony, może rodziców.
Kupić mieszkanie tanie to najczęściej miejscowości na wsi z piecami kaflowymi i wymagające remontów - dla samotnej kobiety zbyt ryzykowne.
Zainteresowałam się również mieszkaniami komunalnymi gdzie są niskie koszty utrzymania.
Ubieganie się od miasta o takie mieszkanie to wypełnienie ankiety kwalifikacyjnej po której analizują punktację na mieszkanie komunalne.
Plusy takiego rozwiązania: 1. niskie koszty 2. w ciągu roku/dwóch lat, na swoim
Minusy: 1. kwestionariusz zarobków 2. nie własnościowe mieszkanie 3. ustalony okres możliwości zamieszkania 4. punktacja, nie jest łatwo dostać się na listę 5. często brak wyboru miejsca zamieszkania 6. standard mieszkań - obniżony 7. widełki zarobków ( zazwyczaj od 0 do minimalnej płacy na gospodarstwo domowe).

Piszcie co myślicie w tej kwestii, może jakieś doświadczenia?

[Catastrophique]

Renta jak dla mnie jest bezużyteczna - zbyt niska, ale przede wszystkim czuję się jak zdrowy, mogę pracować jak zdrowy więc nie chcę brać tej jałmużny. Usamodzielniłem się jakieś półtora roku temu, przeprowadziłem do Warszawy. Na początku wynajmowałem mieszkanie 2 pokojowe, teraz zmieniłem je na pokój. Pracowałem w różnych miejscach, aż w końcu rozpocząłem swoją działalność szkoleniową. Na nic mi nie brakuje, a od czasu do czasu zdarza mi się "zaszaleć" z zakupami. Mieszkania nie chce kupować, gdyż i tak za 2, 3 lata przeprowadzam się do USA.

[Pawlik]

Ja myślę o tym żeby już usamodzielnić się i wyprowadzić od rodziców na razie to muszę poszukać sobie stałą pracę żeby odłożyć na przeprowadzkę do większego miasta na razie nie czuję się za dobrze i muszę zmienić leki.

[Piotrek007]

Jeśli już ktoś czuje się na siłach aby podjąć pracę to ogólnie są dwie drogi : albo nie przyznawać się do choroby i szukać pracy wśród zdrowych wedle swoich kwalifikacji albo starać się o rentę,grupę inwalidzką i szukać pracy w zakładach które korzystają z dotacji na niepełnosprawnych pracowników.Obydwa rozwiązania mają zalety i wady ,tylko trzeba zdawać sobie sprawę że pracując na otwartym rynku raczej trudno będzie o przyznanie renty w przyszłości.Pracując w zakładach pracy chronionej z koleji w większości przypadków można liczyć jedynie na najniższą krajową.

[amigo]

Jak się Nam na tyle polepszy, że możemy podjąć pracę. To IMO. Najlepsze wyjście to renta + praca w zakładzie chronionym.
Ja jak na razie na zasiłkach i mieszkam z rodziną.

Może kiedyś w przyszłości się usamodzielnie... Na razie mi się nie spieszy.

[Jaskolka]

ja się usamodzielniłam, a potem mama przyszła do mnie ze względu na swój stan zdrowia. Mamy taką jakby zależność, mama ma coś co ja potrzebuję a ja to co ona potrzebuje.
A tak ogólnie to mieszkałam już na swoim bo z mężem i dziećmi. Wszystko się pokiełbasiło jak zachorowałam,. Więc może w przyszłości .....

[amigo]

Uważacie, że to wstyd? Mieszkać z rodzicami w wieku okolo 30 lat?
Ja tak nie uważam. W Hiszpanii spotkałem się nawet że zdrowymi którzy mają około trzydziestki I mieszkają z rodzicami.

A co dopiero chorzy psychicznie... Często z samej renty nie da rady opłacić rachunków, wynajmu mieszkania, jedzenia a z pracą to różnie bywa...

Moim zdaniem to żaden wstyd.

[AcidHouse]

Musicie znaleźć sobie kobietę i to nie w nocnym klubie, a np. w bibliotece.
Niech taka kobieta nie czyta książek kryminalnych, chyba wiecie z jakiego powodu...

[cezary123]

Uważacie, że to wstyd? Mieszkać z rodzicami w wieku okolo 30 lat?

Na wsi mieszka się z rodzicami i dziadkami całe życie, szczególnie jak jest folwark i hektary.
Oczywiście to jest kwestia wyboru, można rzucić to wszystko i uciec gdzie indziej. Ja mam możliwość ucieczki w obie strony, i do miasta i na wieś.
Możliwe, że uda się to połączyć, pół na pół.

[Catastrophique]

Moim zdaniem to spory wstyd bycie utrzymywanym przez rodziców w wieku powyżej 30 lat. Choroba niczego nie usprawiedliwia, bo też nie uniemożliwia usamodzielnienia się, w większości przypadków.

[cezary123]

Mieszkanie razem z krewnymi niekoniecznie oznacza utrzymywanie przez kogoś. Razam się działa jak na współwłasności zasobów ekonomicznych czy w spółdzielni. Można na tej bazie nadbudowywać swoje dalsze plany.

Wstyd to marnotrawstwo. Lepiej przeznaczyć tę przestrzeń i energię na rozwiązanie sprawy od razu bez wstydu, mawiają starzy buddyjscy specjaliści od filozofii wstydu w duchowości i metod jego unikania. Zresztą tam nie ma winy, grzechu itd.

[amigo]

. Razam się działa jak na współwłasności zasobów ekonomicznych czy w spółdzielni.

Ja właśnie tak robię. Dokładam się do rachunków jedzenia, a co zostaję to sobie coś kupuję.

A na dodatek jest z kim pogadać i w razie psychozy mam wsparcie co do uspokojenia mnie a jak jest poważnie to wtedy rodzina może zadzwonić po ambulans albo doprowadzić na pogotowie.

[Catastrophique]

Mieszkanie razem z krewnymi niekoniecznie oznacza utrzymywanie przez kogoś. Razam się działa jak na współwłasności zasobów ekonomicznych czy w spółdzielni. Można na tej bazie nadbudowywać swoje dalsze plany.

Wstyd to marnotrawstwo. Lepiej przeznaczyć tę przestrzeń i energię na rozwiązanie sprawy od razu bez wstydu, mawiają starzy buddyjscy specjaliści od filozofii wstydu w duchowości i metod jego unikania. Zresztą tam nie ma winy, grzechu itd.

Jeżeli nie płacisz czynszu ani innych opłat a także za jedzenie etc to znaczy, że jesteś utrzymywany i jest to bardzo słabe w wieku powyżej 30 lat. Samo mieszkanie w tym samym mieszkaniu co rodzice jest raczej mało ambitne.
Marnotrawstwo i buddyzm to inna sprawa.

[cezary123]

Już rozwiązałem ten problem w czasie i przestrzeni, które mógłbym przeznaczyć na paskudne zawstydzenie się dniami i nocami.

Są różne sytuacje ekonomiczne i różne sposoby zarządzania tym co jest do dyspozycji.
Lepiej mieszkać na współwłasności z krewnymi niż na bruku po rozpadzie współwłasności miłosnej z kobitą.

[cezary123]

Nie chcę się chwalić, ale już ruszam z karierą zawodową poza folwarkiem. Ze studiów zostało mi praktycznie tylko napisanie pracy magisterskiej i obrona.

[cezary123]

Sam cegły nosiłem na budowę tego domu, malowałem, jak miałem 15 lat itp., i teraz mam bezpieczeństwo ekonomiczne. Mam to rzucić i wplątać się od zera w niejasną spółkę z partnerką i spełniać jej plany na życie a nie swoje?
Mówiły Jaskółki, że niedobre są spółki.
Na wsi nie płaci się czynszu za mieszkanie.

[cezary123]

A poza tym nie zostawię majątku, na który gdzie indziej musiałbym zbierać przy minimalnej pensji około 40 lat. (Czyli końcówka już w zaświatach).
Tym najpierw dobrze zarządzać i nie dać się wykolegować czy wysiudać w miłości.

[cezary123]

Wzmacniać poczucie wartości, szukać swoich mocnych stron, nabywać śmiałości a nie blokować wstydem, poczuciem winy.
I nie mylić wycofania wynikającego z depresji, zwątpienia i utraty sensu z lękami i fobiami.
Jest wysoka samoocena, poczucie wartości a czuję, że nie warto.
Najpierw trzeba odnaleźć sens tego wszystkiego, inaczej nie pomoże Święty Boże, prośba, groźba, obowiązki, motywacja. Pojawi się przekora i jeszcze większe zwątpienie, niechęć do banalności istnienia.
Jedyna nadzieja w tym, że sens rozkręci się w miarę wchodzenia w sytuacje, aż do pewnej akceptacji życia a nawet satysfakcji, tak było z nauką.

[Catastrophique]

Widzę, ze lubujesz sie w samousprawiedliwianiu.
Slabo, bardzo słabo.

[cezary123]

Widzę, ze lubujesz sie w samousprawiedliwianiu.

Nigdy nie biczowałem się. Moje zbawienie zależy od tego, ile sam dobra sobie dam.