Po co żyjemy ??

[lady_dark]

Nie wiem czy jestem chora.. za zdrową też sie nie uważam.. nurtuje mnie pytanie po co żyjemy ?? i jaki jest sens tego życia ?? po co to wszystko ?? jak mam patrzeć na życie skoro żyć nie chce ?? Nie chcę, bo nie mam już siły czekać na to co życie przyniesie, zmagać sie z tym wszystkim i cierpieć..

[Zbyszekch]

Żyjemy po to żeby życ

[matrix]

Człowiek musi zakładać sobie jakieś cele w życiu do których będzie dążył.człowiek tworzy życie a nie życie człowieka.Zawsze można wyrzucić kartkę z kalendarza i rozpocząć nowy dzień z nowymi planami na życie.Mówią jak sobie pościelesz tak się wyśpisz.Wiem że czasami mamy pod górkę ale później jest już z górki.
Pozdrawiam

[lady_dark]

Ale jak osiągam to co zakładam, ale mi to szcześcia nie daje.. gdy robie wszystko, bo musze a nie chce ?? gdy nie widze jakiegokolwiek sensu mojego istnienia..

[matrix]

Trzeba przezwyciężać samego siebie,czasami się zmuszać,jak już napisałem my wyznaczamy sobie cele w życiu,nie zawsze robimy to co nam przynosi satysfakcje ,ale i też to co musimy.Pan Bóg nam tak daje,że czasami sens tego widzimy dopiero po jakimś czasie.Nieraz coś musi umrzeć żeby w to miejsce narodziło się coś nowego może piękniejszego.Pan Bóg wie co robi

[zbyszek]

... po co żyjemy ?? i jaki jest sens ...

Sens jest między ludźmi, w poznaniu, wysiłku lub estetyce.

[lady_dark]

Matrix w boga nie wierze.. Zbyszku a jak ludzie to świnie i tak krzywdzą, że nie jestem w stanie zaufać.. Co wtedy, gdy nienawidze tego wszystkiego co mnie otacza, nie rozumiem dlaczego tak jest.. ??

[zbyszek]

Nienawiść ma swój "ludzki" powód.

[kuni]

Zyjemy bo natura nas wybrala dla dalszej ewolucji i dla innych. Zyjemy nie tylko dla siebie ale i innych. Nie jestesmy przypadkiem ze jestesmy. Po to zeby siebie udoskonalac i innych. Bez nas ludzi nie istnial by swiat. Pan Bog sworzyl niebo i ziemie, reszte stwozyl czlowiek. To dla wierzacych w Boga. Bez ciebie swiat tez by istnial, ale z toba jest ciekawszy bo jestes niepowtarzalna istota. Jezeli cokolwiek mogla bym nazwac cudem to mysle ze czlowiek tym jest.

[dr_gonzo]

żeby poznać tajemnicę wartości i świata idei, reszta jest bezwartościowa. największym nie-szczęściem jest ogólno światowa pogoń za iluzją wartości materialnych sfinansowana i opłacana przez BKM bank konwojentów manekinów. każdy może założyć lokatę grać i bawić się w imię ludzkości, a później przychodzi wielki kryzys, należy spłacić wierzytelność, odsetki są olbrzymie i pozostaje płać ...

[JudasHonor]

Warto żyć, by doczekać momentu, kiedy koszmaru już nie będzie.

[mii]

Żyjemy po to by doczekać lepszego jutra

[milcząca czarna mery]

mój wykładowca z filozofii powiedział mi ostatnio, że w życiu chodzi o to, żeby świadczyć ludziom dobro i piękno, a jak się ucieka w inne światy, to staje się to niemożliwe.

[jojo]

Uważam, że żyjemy po to, aby umrzeć. Inne cele to: samorealizacja, zmaganie się z losem i z jakąś poważną chorobą, walka ze swoimi wadami. Należy też znaleźć jakieś sensowne zajęcie i pracę, aby móc się realizować. Jeszcze inni chcą wiązać się w pary i zakładać rodzinę- te rzeczy nie są celem mojego życia. ( Chcę kiedyś żyć bez psychotropów, ale to chyba jest niemożliwe, bo całe życie byłam psychicznie chora. )

[JudasHonor]

Każdy sam indywidualnie wybiera to co jest dla niego ważne. Jeśli jest to uszczęśliwianie i robienie sobie dobrze, to absolutnie nikt nie ma prawa w to ingerować, póki nie odbywa się to kosztem bliźnich. Ideałem według mnie jest jednoczesne uszczęśliwianie siebie i bliskich. Podczas relacji z partnerem, dziećmi, przyjaciółmi, rodziną, każdy ma taką możliwość i chyba to jest ten złoty środek.

Jojo trochę optymizmu, jeśli nie możesz tego powiedzieć szczerze, to chociaż skłam Chętnie posłucham ciepłych słów.
Każdy uśmiech, który dajemy innym, prędzej czy później, tak czy siak, do nas wróci.

[lea]

Żyjemy po to aby umrzeć. A że żyjemy przeważnie kilkadziesiąt lat to stawiamy sobie w międzyczasie jakieś cele w życiu i marzenia, które próbujemy zrealizować. Przynajmniej ja tak robię

[krys840]

Wydaje mi się, że co poniektórzy z nas - stygmatycy leczenia psychiatrycznego, żyją, żeby umrzeć dla żywiołów świata, niczym Chrystus bądź z nim, przez niego i w nim. Uważam, że leczenie psychiatryczne jest takie, jak się to wyobrażało jeszcze niedawno, tzn., ci, którzy się leczą, żyją poniekąd wegetatywnie i unoszą się emocjonalnie, by pozbyć się złudzeń i przejść przez tyle cierpień, że w duchu umierają i stają się jakby bezwolni... Po to, by odrodzić się w Bogu, by przejrzeć z perspektywy ducha ponad codziennością, której żywioły, namiętności umartwiamy w sobie - wegetujemy, by po zimie odrodzić się. By się wzbogacić stygamatyzujemy się, bo leczenie samo w sobie jest wyniszczające i sieje spustoszenie w organizmie. To też sztuka i piękno kompromisu życia, bo odsuwając się dziś od codziennego nurtu zdarzeń poznajemy na wskroś życie, by budować u podstaw i by posiąść skarby, o jakich nie śniło się filozofom. Bóg jako czynna siła, rzeka życia, źródła, bogactwo chwały i radości, gdyż cywilizacja dzisiejsza wymiera również... By niczym wszechwiedzący posiąść boskie obietnice, by panować i cieszyć się w Panu na wzór i podobieństwo samego Boga! By jak bohaterowie unosić się ponad bezładem, pustkowiem, ciemnością i bezmiarem żywiołów. Wiecznie młodzi i nieśmiertelni, nieustraszeni! Forever young! Martwemu już nic ci nie grozi!

[jojo]

Krys840, nie czuję się stygmatyczką z powodu leczenia psychiatrycznego, ono nie powinno wywoływać cierpień- jak ktoś cierpi, to powinien właściwiej dobrać leki. Dzięki lekom chory może normalnie funkcjonować, a nie rozmawiać z głosami, biorąc je np. za duchy lub telepatię, lub trwać w urojeniach. Czuję się napiętnowana z powodu diagnozy, ale nie z powodu leczenia. Mam prawo być szczęśliwą lub zadowoloną i moje życie nie jest cierpieniem. Nie wegetuję. Żyję.

[krys840]

Wiem, ale istniało przekonanie, z którym się zgadzam, że leczący się w zamian za jakieś rzekome korzyści, stają się ospali i zdecydowanie mniej sprawni intelektualnie. Delikatnie to ujmując. Poza tym uważam, że leczenie uruchamia pętlę doświadczeń chorobowych, tzn., że jest jak otwarcie puszki z pandorą, jeśli już zaczynamy się leczyć. Wszystkie chwilowe wykarykaturzenia natury są moim zdaniem podtrzymane czy podsycane niejako leczeniem. Odstawiłem leki, żeby poczuć przypływ sił, ale wiem, że dla innych jest to też forma jakiegoś bojkotu rzeczywistości, zwrócenia uwagi, walki o siebie i wyższe cele, swoiste nawoływanie otoczenia. Że to ma sens i paradoks, dodaje sił, gdy człowiek się umartwia, tzn., truje tym... Coś takiego wychodzi z perspektywy czasu, więc to moje zdanie. To swoiste okaleczanie się albo napiętnowanie otoczenia poprzez naszą dezaprobatę czy manifestację pobudek, żalu, goryczy czy silnego uniesienia emocjonalnego. Walka o byt... Udowodniono, że jakiś lek przyczynił się do rozwoju cukrzycy, czyli choroby cywilizacyjnej na miarę stresu, życia ponad stan i miarę. Rozwoju wyniszczającego i przewlekłego stanu chorobowego.
Cel życia - walka, dziedzictwo. Pytania: Skąd pochodzimy i dokąd zmierzamy.

[ocean]

.