Czy chcecie założyć rodzinę?

[Kiciuś_XXL]

Ja chciałbym założyć w przyszłości rodzinę marzę o tym ale powoli tracę nadzieję mam już 28 lat za miesiąc skończę 29 i mam problem z tym że nie spotykam się z kobietami

W pewnym wieku też traciłem nadzieję, ale założyłem rodzinę mając 34 lata. Ojcem zostałem w wieku 35 lat. Mój kumpel miał 41 lat jak sie hajtnął i ma dwoje dzieciaków. Wiadomo, że lepiej jak wcześniej takie sprawy się załatwia, ale to nie jest zawsze takie łatwe.

Założyłem rodzinę bo tego pragnąłem i teraz jestem szczęśliwy. Jednocześnie rozumiem osoby które tego nie chcą i wolą być same. W związku zobowiązani są do czegoś i byli by nieszczęśliwi i dlatego szanuję ich wybór.

[Antonio Kontrabas]

To chyba zalezy tez od tego czy ktos daje rade byc sam i jaki ma temperament. Ja przykladowo nie wytrzymywalem samotnosci i dostawalem od tego do glowy. Z druga polowka jest sie zdrowszym przynajmniej tak jest w moim przypadku.
Obecnie jest chyba taki trend, ze rodziny zaklada sie pozniej, nawet wlasnie po 40stce. Ludzie chyba chca sie wyszalec i dopiero myslec o zobowiazaniach. moze to i lepiej, pozniej jest chyba mniej zdrad niz jak facet wczesnie sie hajtnie, a potem tylko szuka okazji i rozglada sie na boki.

[Kiciuś_XXL]

Z druga polowka jest sie zdrowszym przynajmniej tak jest w moim przypadku.

Tak jest i u mnie. Oczywiście musi być to udany związek, dobra atmosfera, a nie jakaś patologia

[kotek]

Ja chcę założyć rodzinę jak najszybciej albo wcale(?) Nie chcę być "starym dziadem", gdy dzieci będą w moim obecnym wieku. Moja matka miała niecałe 23 lata, a tata niecałe 22 (dużo mu brakowało, kilku miesięcy), gdy się rodziłem. Za tatą jestem już prawie 7 lat do tyłu z pierwszym dzieckiem... I na pewno będzie ponad 7 lat, jeżeli w ogóle będę miał potomstwo. Może przez bezżenność jestem taki zwariowany i dysfunkcjonalny? Marzeniem byłoby narodzenie dziecka przez moją żonę (które spłodziłem) przed końcem 2021 roku, kiedy już będę po trzydziestce, ale nieznacznie. No może w 2022 nie byłoby jeszcze tak źle, ale dla mnie to naprawdę późno... Rentę mam do listopada 2024 roku. Psychika ma nadzieję, że do tego czasu będzie własna żona w łóżku, a może nawet potomstwo (niekoniecznie jedynak...) Z drugiej strony jestem bardzo "zahamowany" funkcjonalnie. Boję się dotknięcia butów czy wieprzowiny. Mam straszne problemy religijne. Nie chcę być potępiony na wieki. Nie chcę cierpieć na wieki. Nie chcę nie być zbawiony w nieskończoność, chcę po śmierci tylko przyjemności zaznawać bez końca, szczęścia prawdziwego.

Możliwe, że nieraz byłem w życiu zakochany. Może już w wieku kilku lat w pojedynczych dziewczynkach. Ostatnio mogę się czuć, że jestem czy byłem zakochany w aspijkach. Żona ma przyzwoicie wyglądać i mieć dobro moralne. Nie musi być superpiękna, ale szpetna być nie może. Szpetność to niepełnosprawność. Ładna kobieta może być mniej atrakcyjna seksualnie niż nieurodziwa, bo w przypadku ładnej zainteresowanie może skupiać się na głowie, skromniejszych częściach ciała, ogólnej sylwetce, a przy brzydkiej głowie psychika może szukać atrakcyjności w wulwie, okolicy pośladkowej, piersiach, brzuchu, plecach, udach - mniej skromnych częściach ciała. Wtedy łatwiej o podniecenie seksualne. Może zwłaszcza w przypadku mojej wstrętnej parafilii, z którą po spowiedzi i Komunii mam chyba łatwiej (mniej mnie korci do złego, nie oglądam pornografii nawet bez intencji podniecenia). Celibat bardzo się nie podoba mojej psychice! Ale lepiej bezżennym wejść do Królestwa Niebieskiego niż z żoną być wrzuconym do piekła.

[nieznajomy2020]

W obecnej chwili nie mam nawet chęci na to by poznać kogoś strasznie się zaniedbałem czuję że jestem nie atrakcyjny mam nadwagę wstydzę się tego nie dbam też o wygląd i ubiór martwię się tym.

[Yellow9]

Mam 19 lat i chciałabym kiedyś założyć rodzine. Na ten moment nie mam żadnych przyjaciół, a co dopiero chłopaka. Nie mam nawet gdzie go poznać, bo przez chorobe zakończyłam już nauke. Zapisałam się na kurs dekoratorski, ale z powodu pandemii mamy zajęcia online więc nie wychodzę z domu poza wizytami w sklepie. Może jak się sytuacja uspokoi pójdę do pracy lub na siłke i tam kogoś poznam? Nie wiem.

[ptk]

Czasami brakuje mi bliskości.Znam siebie i wiem, że gdybym teraz miał być w związku,wychowywać dzieci to jest wiele aspektów przez które męczył bym się,chciał uciec od takiej sytuacji.Nie zamierzam cierpieć przez złudzenia,jestem jaki jestem i nie zmienię tego.Gdybym miał inne doświadczenia życiowe,inny charakter i priorytety podobne do "zdrowych" to wtedy mógłbym pragnąć założyć rodzine ale obecnie to były by złudne pragnienia.

[Antonio Kontrabas]

Takze uwazam, ze nie powinnismy miec dzieci. Ryzyko przekazania choroby jest ogromne.

[cezary123]

Zależy kto ma jaką chorobę i czy naprawdę.
Jest tyle zaburzeń nabytych, przez używki, przez środowisko, a geny nienaruszone.
Obawiam się, że wtedy działa bardziej mechanizm ludzkich uprzedzeń, ostracyzmu otoczenia wobec chorych psychicznie, a czasem samospełniająca się prognoza w samym związku, od partnerów wzajemnie.
A czasem ucieczka od zobowiązań.
Ja się swojej diagnozy sprzed lat nie boję, ale uprzedzenia nieźle nieraz mnie wkurzyły.
W innym środowisku wszystko potoczyłoby się inaczej, poprawnie.

[cezary123]

A nie byłoby nic głupszego, niż dać sobie wmówić konkurencji, skwapliwie wykodzystującej słabość, że rzeczywiście nie powinienem mieć rodziny i dać się przytłumić uprzedzeniom i mitom środowiska.
To jest sztuka raz na wieczność, zaistnienie i życie, więc szanse wszystkie trzeba wykorzystać w pełni.

[Antonio Kontrabas]

Używki naruszają geny. Przykladowo LSD potrafi nawet zmieniac kod DNA czlowieka.
Tu nie chodzi wylacznie o geny. Schizofrenia to caly pakiet przypadlosci i nawet gdy dziecko urodzi sie wzglednie zdrowe, chorzy rodzice przekaza mu bagaz swojej choroby, czyli lęki, obawy, wycofanie spoleczne i wszelkie wlasne nienormalnosci. Przy tak dysfunkcyjnych rodzicach dziecko nie bedzie moglo normalnie sie rozwijac czy budowac prawidlowe relacje spoleczne. A nawet jesli przebrnie wstepna faze, to i tak prawdopodobnie bedzie w przyszlosci inwalida.
Material genetyczny powinien byc przekazywany wylacznie przez osoby 100% zdrowe, silne i odporne, tak bysmy mieli odpowiednich zawodnikow w wyscigu szczurow, a nie jakichs cherlakow-zdechlakow podobnych do nas, co padna na wstepie badz nie dotra nawet do mety.

[Maniuś]

pewnie będę miał dziewczyn miałem sporo a teraz na minimalnej dawce to i waga spada no, ale ciagle trenuje to pewnie tez cos daje....

[cezary123]

Material genetyczny powinien byc przekazywany wylacznie przez osoby 100% zdrowe, silne i odporne,

Eugenika już była.
Rodzice mają dzieci z powodów psychologicznych i prawo do założenia rodziny ma każdy człowiek, czy to Eskimos w igloo żywiący się mrożonkami, czy Amerykanin milioner w Beverly Hills, czy kobita na stepach Kazachstanu pasąca krowy.
Wielu geniuszów i dobrodziejów na tym świecie rodziło się jako dzieci dosyć ułomne, a zdrowe byki często kończyły poza nawiasem społeczeństwa, albo ginęły młodo. Ewentualnie szły w politykę, zostawały dyktatorami i sprowadzały całe narody na zła drogę.
Chopin, Słowacki, Hawking, filozof Russel, Jezus...
Czy oni mieli rodziców dobieranych pod kątem jakości genów dla przyszłego organizmu i dobrze zoptymalizowane dzieciństwo?

[Antonio Kontrabas]

Moze rodzilo sie jako dzieci ulomne, ale po zdrowych rodzicach, pomysl jacy by sie urodzili po chorych rodzicach? Przeblysku owego geniuszu pewnie nawet by nie dozyly te dzieci.
Z tym prawem to bym polemizowal - czy osoba chora moze wstapic w zwiazek malzenski decyduje sad i 90 na sto przypadkow nie ma na to zgody.

[cezary123]

Z tym prawem to bym polemizowal - czy osoba chora moze wstapic w zwiazek malzenski decyduje sad i 90 na sto przypadkow nie ma na to zgody.

Decyduje o tym przede wszystkim ewolucja relacji i miłości partnerów w środowisku. Jeżeli od początku natrafimy na kobietę, która jest chora i nie chce albo nie może mieć dzieci, to jak wyjdziemy, tak wyjdziemy. Jeżeli wejdziemy w relację z kobietą zdrową i o silnym instynkcie macierzyńskim, to ewolucja związku i rodziny potoczy się w innym kierunku.
Zależy też czy my sami tak naprawdę chcemy rodziny.
Ja obecnie nie szukam nikogo, bo mam bardziej pilne sprawy do przerobienia, ale w przyszłości nie wykluczam potomstwa i rodziny.

Jedna moja znajoma, niepełnosprawna fizycznie, kiedyś naiwnie w dobrej woli zachęcała mnie do znalezienia sobie miłości. Wiedziała o mojej diagnozie i problemach. Mówiła: "Znalazłbyś sobie dziewczynę, nie tak samotnie się pałętał po świecie. Dzieci nie musicie mieć, ale byście żyli sobie razem szczęśliwie".
I nie dość, że mnie niechcący uraziła (bo niby dlaczego mamy nie mieć dzieci, bo psychiczni? Na podstawie uprzedzeń chyba i famy a nie objawów i prawdy), to nie zdawała sobie sprawy, że gdybym wpakował się w związek z kobietą, która nie chce lub nie może mieć dzieci, to już później miałbym zamkniętą drogę. Zobowiązania, odpowiedzialność za jej życie i szczęście, uczucia, majątek wspólny. I co rozwalać to, kiedy przyjdzie dla mnie czas na świadome ojcostwo? Brać wtedy następną, inną? Zniszczyć miłość, może bardzo piękną i na całe życie?
To dramat byłby.
Lepiej bardziej rozsądnie podejść do sprawy.


A jeżeli ludzie mają problem z zalegalizowaniem swojego związku, to albo starają się dobrze wypaść przed sądem, albo robią tak: kobita staje się samotną matką wychowującą dzieci, a partner z którym je ma, jako przyjaciel lub przyd..., płaci symboliczne alimenty a i tak żyją razem w konkubinacie i dorabiają się w zgodzie.

[cezary123]

Co córka Stephena Hawkinga napisała po jego śmierci w posłowiu książki: "Krótkie odpowiedzi na wielkie pytania" ?

"Mój ojciec był również człowiekiem rodzinnym, co umykało uwadze większości ludzi, dopóki w 2014 roku nie powstał film Teoria wszystkiego. Bez wątpienia w latach siedemdziesiątych sparaliżowany mężczyzna mający żonę i własne dzieci, wykazujący tak silne poczucie samodzielności i niezależności, nie był czymś zwyczajnym. Jako małe dziecko ogromnie nie znosiłam spojrzeń, jakie kierowali na nas obcy ludzie, na ogół z otwartymi ustami, gdy mój ojciec pędził swym wózkiem z szaleńczą prędkością po Cambridge w towarzystwie dwojga dzieci z blond czuprynami, często biegnącymi po obu stronach i usiłującymi jednocześnie jeść lody. Uważałam to za niewiarygodne chamstwo. Próbowałam odwzajemniać spojrzenia, ale nie sądzę, by ktoś kiedykolwiek dostrzegł moje oburzenia, zwłaszcza na dziecięcej twarzy umazanej roztopionymi lodami.
To nie było - jakby na to nie patrzeć - normalne dzieciństwo. Zdawałam sobie sprawę z tego sprawę, ale jak gdyby nie do końca. Uważałam za rzecz całkowicie normalną zadawanie dorosłym mnóstwa prowokacyjnych pytań, ponieważ tak właśnie robiliśmy w domu. Dopiero kiedy podobno doprowadziłam pewnego pastora do łez, roztrząsając szczegółowo jego dowód na istnienie Boga, zaczęło do mnie docierać, jak bardzo moje zachowanie zaskakuje ludzi.(...)
Często zadawano mi pytanie: "Jak to jest być córką Stephena Hawkinga?" - i z pewnością nie da się na nie udzielić krótkiej odpowiedzi. Mogę co najwyżej stwierdzić, że dobre chwile były bardzo dobre, złe chwile bardzo złe, a pomiędzy nimi zawierała się przestrzeń tego, co nazwaliśmy "normalne - dla nas"; tym samym jako dorośli przyznaliśmy, że to, co my uważaliśmy za normalne, nie byłoby takie dla nikogo innego. Kiedy czas łagodził dojmujący smutek, naszła mnie myśl, że przetrawienie tego wszystkiego, co przeżyliśmy, trwałoby wieki. Nie jestem nawet pewna, że chciałabym to robić. Pragnę jedynie zachować w pamięci ostatnie słowa, które ojciec powiedział do mnie, że byłam wspaniałą córką i nie powinnam się bać. Nigdy nie będę taka dzielna jak on - nie jestem z natury szczególnie odważną osobą - ale on pokazał mi, że powinnam przynajmniej próbować. I to próbowanie może się okazać najbardziej istotnym elementem odwagi. (...)
Sądzę, że byłby dumny z tej książki i nawet zmuszony byłby ostatecznie przyznać, że wniósł do niej jakiś wkład".
"Krótkie odpowiedzi na wielkie pytania". Stephen Hawking

[cezary123]

Na tym filmie: "Teoria wszystkiego" dreszcz jak błyskawica przechodził przez ciało, kiedy Hawking podczas wykładu w auli uniwersyteckiej nagle wstał z wózka, zrobił kilka kroków w kierunku publiczności, schylił się i podał długopis, który upadł z ławki studentce.
A potem tak tajemniczo się uśmiechał do siebie, siedząc nadal cały czas sparaliżowany na wózku...

[Antonio Kontrabas]

Sad zwyczajnie nie wyda zgody na zawarcie zwiazku malzenskiego gdy obydwie osoby sa chore psychicznie badz niepelnosprawne w inny sposob. Bardzo to sie zaostrzylo. Wieksza szansa na zgode jest gdy tylko jedno jest niepelnosprawne. Instytucja malzenska opiera sie na posiadaniu dzieci, a jak wiadomo gdy prawdopodobienienstwo dziedziczenia choroby wynosi 100% posiadanie dzieci jest nie wskazane, w zwiazku z czym malzenstwo rowniez nie jest potrzebne, wystarczy zwiazek. Pozniej sa pretensje, wymuszanie aborcji na lekarzach itd. Osoby niepelnosprawne nie moga byc odpowiedzialne czesto nawet za siebie, a co dopiero za druga osobe wiec nie ma co sie dziwic odmowom sadu.

[cezary123]

Instytucja malzenska opiera sie na posiadaniu dzieci

Według mnie jest trochę inaczej. Małżeństwo zawiera się dla siebie a dzieci wychowuje dla świata.
Może to jakiś zwyczajowy pogląd w społeczeństwie, ale nawet religie uświęcają sakramentem małżeństwa ludzi dla ich miłości i świętego podążania ku Bogu a nie dla ich rozmnażania się.
Zdaję sobie sprawę, że popularny jest świecki pogląd, że do ołtarza czy urzędu stanu cywilnego dopiero jak kobita w ciąży.
Poza tym mnóstwo jest dzieci z konkubinatów, samotnych osób wychowujących sobie syna czy córkę, rozwodników. Mnóstwo jest też dzieci wychowywanych przez państwo lub rodziny zastępcze.

Osobiście ja nie uważam siebie za niepełnosprawnego ani też nie obawiam się, że moje dziecko będzie inwalidą. Ale cóż, nie wszyscy czują ojcostwo czy macierzyństwo i mają powołanie do zakładania rodziny.

[Antonio Kontrabas]

Niestety, mozesz nie uwazac ale jesli kiedykolwiek leczyles sie psychiatrycznie to znaczy, ze byles niepelnosprawny. Gdybys byl pelnosprawny to bys takiego leczenia nie wymagal, to oczywiste. Obecnie moze juz wyzdrowiales, nie wiem, to zalezy od tego czy masz stopien niepelnosprawnosci badz pobierasz jakies swiadczenie dla takowych osob przewidziane. I chyba od tego jakie zycie prowadzisz, czy normalnie udzielasz sie towarzysko, chodzisz do pracy itd. Jezeli nie, to zawsze mozesz sie nie przyznawac w Urzedzie Stanu Cywilnego i tyle. Najwyzej Twoje malzenstwo bedzie nie wazne jakbys sie znowu rozchorowal i samo by wyszlo.