...

[_nikt_]

[fernn]

...

[lopta]

Ja jestem hikikomori od 5 lat tylko, że to nie było spowodowane chorobą a czymś innym nie wiem czym. Miałem potrzebę konattków z ludźmi ale był lęk. Kiedy zachorowałem 8 miesiący temu to utraciłem wszelkie potrzeby kontaktów z ludźmi. I nawet neuroleptyki mi nie pomaga.

[Smutasek]

Przez dlugi czas zamykalam sie w pokoju i siedzialam tam tylko rozmyslajac o tym co juz bylo i nie wroci.Bralam neuroleptyki i przeciwdepresanty, ale imo to odcinalam sie od swiata. Ten stan trwal chyba okolo roku, jednak poszlam na psychoterapie i wrocila mi chcec do zycia.
Teraz latwiej angazuje sie w zwiazki z ludzmi, zabiegam o przyjazn, utrzymuje kontakty....

[krys840]

Też się izoluję, ale mam tendencję, by od czasu do czasu weryfikować swoje umiejętności społeczne i możliwości, najczęściej w szczycie emocji. Zupełnie jakbym tylko analizował podręcznikowe przypadki życia społecznego, by wiedzieć - jak to się mówi - z czym jeść dane przedmioty życia społecznego albo - przysłowiowo - w jakich piecach się wypalam... Dosłownie rzecz biorąc, czuję się zdegenerowany fizycznie i trochę emocjonalnie. Nawiedzają mnie złe duchy, tzn., myśli i czyny, których mógłbym się dopuścić, gdybym nie przerywał procederu aklimatyzacji bezkrytycznego i bezcelowego czasem planu społecznego... Plan społeczny moim zdaniem mija się na tyle z celem, że runie z hukiem, a z nim wszyscy, którzy oddali zbyt dużo w jego stworzenie. Także izolacja ma sens.

[boris]

Plan społeczny moim zdaniem mija się na tyle z celem, że runie z hukiem, a z nim wszyscy, którzy oddali zbyt dużo w jego stworzenie. Także izolacja ma sens.

Pozostaje pytanie o plan indywidualny, który nie podlegałby pochłonięciu przez nietrwałość. Bez takiego planu w izolacji czy społecznie, i tak się wszystko zawali

[krys840]

Istnieje na pewno jakiś wszechogarniający i wszechwładny plan, boży niechybnie, i zakres wiedzy na temat wyroków Pańskich, tzn., można domniemywać, że istnieje ustalony porządek rzeczy. Trzeba tylko dysponować jakimś zakresem wiedzy i właściwym poznaniem rzeczywistości, które otwierają nam za pomocą kluczy możliwość wglądu w ( z pozoru chaotyczny ) splot ludzkich losów. W izolacji dysponuje się szeregiem pobudek emocjonalnych, które zmuszają nas do analizowania sytuacji życia, a zatem do modlitwy, medytacji i zgłębiania prawd rzeczywistości. Dzieje się tak, bo sprokurowana przez nas mimowolnie sytuacja życia ( odbiegająca od standardowych ról ) zmusza nas do poszukiwania jakichś "wyższych" motywów postępowania, tzn., na pewno nie takich opierających się jedynie na swoim stanie psychofizycznym. Samo ujęcie fizyczności nic nie wnosi, dlatego trzeba badać wnikliwiej, na podstawie doświadczeń i spostrzeżeń, i wniosków życia. Chcę powiedzieć, że niefortunny los schizofrenika raczej kieruje go w stronę wyboru właściwszych dróg życia, kieruje się on raczej większym umiarem i tak podświadomie kieruje losem, by się ugruntować w drodze do prawdy. Chodzi m. in, o jakąś złotą miarę, na podstawie której można powiedzieć, jak zaowocuje dany plan społeczny i indywidualny. Taka umiejętność pozwala panować nad żywiołami, a przynajmniej je przewidywać.
Edycja.

[quintus]

Choruję od sześciu lat i z biegiem czasu krąg bliskich osób coraz bardziej mi się zawęża.Po rezygnacji ze studiów rozmawiam bliżej tylko z rodzicami, lekarzem i psychologiem.W ostrej fazie choroby wydawało mi się że obcy ludzie mi zagrażają.Mam potrzebę życia towarzyskiego, ale zżera mnie lęk przed brakiem akceptacji.

[mei]

.

[Guzik]

Porozmawiaj może z najbliższą Tobie osobą o swoich obawach, może pomoże Tobie w przezwyciężeniu lęku i oporu. Możesz zapisać się na jakieś kursy, zajęcia to okazja aby poznać osoby o podobnych zainteresowaniach i pasjach, aby być wśród ludzi.

[zainteresowana123]

Choruję od sześciu lat i z biegiem czasu krąg bliskich osób coraz bardziej mi się zawęża.Po rezygnacji ze studiów rozmawiam bliżej tylko z rodzicami, lekarzem i psychologiem.W ostrej fazie choroby wydawało mi się że obcy ludzie mi zagrażają.Mam potrzebę życia towarzyskiego, ale zżera mnie lęk przed brakiem akceptacji.

też mam taką potrzebę ale właśnie boję się odrzucenia, braku akceptacji.ale osobiście myślę że jeśli zakumpluję się z kimś to jest wart mojej znajomości jeśli nie to trudno już się tak tym nie przejmuje

[krys840]

Mam widzenia, które się objawiają w postaci zstępującego Pana zastępów, przychodzącego przy odgłosach trąb. Wszystko jest metafizyką, która odbywa się na niebie, czyli wiedza na temat szczególnych okoliczności życia jest dostępna dla ludzi, którzy mają predyspozycje poznać prawdę. Ciągle żyję przeświadczeniem, że są gdzieś ludzie, którzy odczytują znaki i widzą, w jakim czasie przyszło nam żyć. Wierzę, że jako ktoś określony mianem schizofrenika, znajdujący się w grupie 1% ludzi ( bądź znacznie mniej ), którzy nie koniecznie żyją chorobą, mam coś, czego nie ma cała reszta społeczeństwa i czasem myślę, że to ta nieliczna grupa ma racjonalne podejście do życia. Reszta kieruje się emocjami i trendami epoki. Stąd pewna asceza dobrze oddaje moje niedostosowanie się do obecnych norm, a odbywa się ona na rzecz przystosowania się do norm nieoderwanych od rzeczywistości, które z hukiem nie przeminą wkrótce, jak obecne, bedące symbolem zdrowia i żadnych zaburzeń.

[boris]

Wierzę, że jako ktoś określony mianem schizofrenika, znajdujący się w grupie 1% ludzi ( bądź znacznie mniej ), którzy nie koniecznie żyją chorobą, mam coś, czego nie ma cała reszta społeczeństwa i czasem myślę, że to ta nieliczna grupa ma racjonalne podejście do życia.

Przypomina mi się P.K.Dick który też miał wizje i odczytywał znaki, nie mówiąc już nic o slyszeniu głosów które zwracały się do niego w starożytnej grece. Ale on żenił się pięć razym co raczej dyskwalifikuje go jako człowieka myślącego racjonalnie

[debil]

Podjąłem wyzwanie, lecz poniosłem klęskę. Jestem intelektualnym dnem i nigdy tego nie zmienię. Wracam do swojej samotni.

[hvp2]

Mi brak kontaktów z ludźmi generalnie bardzo dokucza, ale mimo to nie jestem w stanie zupełnie zaniżyć kryteriów poznawania ludzi (którzy jednak - jak dla mnie - muszą prezentować pewien poziom, a nie tylko mieć głowę i uszy). Ponadto zupełnie nie umiem poznawać nowych ludzi, nawiązywać i podtrzymywać rozmowy, itp.

Od pewnego, nie tak krótkiego czasu, zastanawia mnie zagadnienie pt: "Po ilu latach można się jeszcze komuś przypomnieć bez narażania się na dziwaczność i podejrzenie o bycie UPIOREM Z PRZESZŁOŚCI?"

Niezależnie od powyższych to samotność (nie skrajna, ale jednak dokuczliwa) nie jest moim wyborem, czy "cechą mózgu" ale skutkiem braku umiejętności nawiązywania i podtrzymywania kontaktów!
(Zdolność do rozmowy też zanika, jak się spotykam z jakimś starym znajomym raz po np. 8 miesięcznej przerwie... Dziwnie mi się wtedy słyszy własny ubogi w słownictwo i lakoniczny głos )

[dan]

Praktyka czyni zawodnika .

[Motylek]

nie ma żadnego równania po ilu latach powinno się a po ilu nie, może zależy czy to był przyjaciel czy zwykły znajomy bo ten drugi może szybciej zbyć, lub nie skojarzyć, ale trzeba spróbować i się samemu przekonać

[hvp2]

nie ma żadnego równania po ilu latach powinno się a po ilu nie, może zależy czy to był przyjaciel czy zwykły znajomy

Raczej jakieś stadia pośrednie między "przyjaciel" a "znajomy"!

W każdym razie spróbuję coś tam poodnawiać, a raczej... spróbuję spróbować! ...choć z osobami dawno nie widzianymi bardzo się zmniejsza ilość wspólnych tematów i pojawia się np. napięcie i lęk, co generalnie rozmowie nie sprzyja.

W dzisiejszej (17 września 2010) "Gazecie Wyborczej" jest notatka, że ludzie mają na ogół 4-6 "bliskich przyjaciół" tj. osób, które widują co najmniej raz w tygodniu, a ilość znajomych może sięgać nawet 150 osób!!!

Pozwala to ujrzeć się na "szerszym tle"!

[debil]

Podjąłem wyzwanie, lecz poniosłem klęskę. Jestem intelektualnym dnem i nigdy tego nie zmienię. Wracam do swojej samotni.

[_nikt_]