Nauka budowania relacji istotną formą rehabiliacji

[hvp2]

Moim zdaniem,
moim czyli człowieka,
który zmaga się ze "schizofrenią" już kilkadziesiąt lat,

istotną formą rehabilitacji osób ze schizofrenią

powinna być nauka budowania relacji międzyludzkich,

czyli związków z innymi ludźmi.

Piszę o tym, gdyż w gruncie rzeczy jest to zbiór procedur,
zbiór zachowań,
których można się po prostu wyuczyć
i od tej pory (czyli po takim wyuczeniu)
stosować w swoim życiu
i w rezultacie "mieć lepiej".

Przykładem takiej procedury może być np. przedstawianie się nowo poznanej osobie,
ale jest tego dużo dużo więcej.

Nie zauważyłem, ani też nie słyszałem,
by "na psychiatrii" takie zajęcia były prowadzone.

Zapewne dlatego że psychiatrom w gruncie rzeczy zależy,
aby "schizofrenia" pozostawała chorobą tajemniczą i trudno uleczalną...

[hvp2]

Schizofrenia jest chorobą z samotności, a wręcz skutkiem samotności.

W gruncie rzeczy zarówno jej objawy wytwórcze, jak i ubytkowe.

Im osoba "ze schizofrenią" nawiąże więcej dobrych, bliskich, żywych relacji z innymi ludźmi,
tym jest mniej chora, tym ma większe szanse na pokonanie tej całej "schizofrenii" i powrót do zdrowia.

Jednym ze skutków przewlekłej schizofrenii jest stępienie uczuciowe,
ale przecież stępienie uczuciowe jest skutkiem przewlekłej samotności,
a nie żadnej schizofrenii,
gdyż "schizofrenia" nie jest żadnym samodzielnym bytem,
ale jest nazwą psychiatryczną na bardzo specyficzny ludzki los.

To ludzie budzą emocje w człowieku,
a im bliższe są kontakty z ludźmi tym tych emocji jest więcej.

Miarą bliskości z drugim człowiekiem jest,
przynajmniej według mnie,
"coś razem robić",
ale robić coś indywidualnie,
w parze w szczególności,
a nie tylko mechanicznie gadać na jakiejś pseudoterapii grupowej.

Więc tym, co można razem robić, jest np. seks,
ale może to być wspólne uprawianie jakiegoś hobby.
Ideałem zapewne jest małżeństwo,
ale nie każdej osobie jest to dane,
z przyczyn rozmaitych, indywidualnych.

[Catastrophique]

Tak, kontakt z innymi pomaga i uzdrawia.

[Digital]

To mądre i głębokie to co napisałeś użytkowniku hvp2. Oficjalnie się z tym nie zgadzam, jakaś część we mnie nie chce się z tym zgodzić, ale czuję też że może to być prawda. Niewygodna prawda której nie dopuszczam do siebie, której wiele ludzi wolałoby nie znać. Pewnie dlatego, że nie czują w sobie tyle siły by zmieniać swoje życie. Ale poznanie drogi to pierwszy krok do sukcesu, pierwszy krok by tą drogą pójść. Obranie kierunku to podstawa. A to dobry kierunek.

[Dobro]

Miałem takie zajęcia na dziennym.

[nadzieja dobrowolska]

Kiedy byłam w szpitalu, to wszyscy nastawieni byli właśnie na integrację. Żeby robić coś, ale nie samemu, tylko wspólnie. Granie w kalambury, oglądanie filmu. Biorąc pod uwagę to, że byli mi to obcy ludzie, a ja popadałam w dalszą psychozę, nie byłam wstanie w takich zajęciach uczestniczyć - wyniszczały mnie jeszcze bardziej. Uwielbiam jednak zaś spędzać czas z moim partnerem. Niestety, pomimo miło spędzanego czasu razem, przez półtora roku myślałam, że jest kompletnie inną osobą niż naprawdę jest (co zawdzięczam oczywiście psychozie). W takiej sytuacji już chyba lepiej odsunąć się od ludzi i nie rozwijać chorobliwego poczucia cudzej egzystencji. Dopiero kiedy objawy pozytywne puszczą, wtedy można angażować się w związki międzyludzkie.

[cezary123]

chorobliwego poczucia cudzej egzystencji.

A co to znaczy?

[nadzieja dobrowolska]

Mam na mysli urojenia, ze ktos jest kims kim naprawde nie jest. Takie, jak chociazby w moim przypadku, kiedy zarowno swojego partnera, jak i wujka, jak i przypadkowe osoby w szpitalu bralam za koreanczykow (a wlasciwie to za jednego koreanczyka).

Wysłane z mojego Redmi Note 5 przy użyciu Tapatalka

[wowo]

Urojenia to coś okropnego, człowiek jest zupełnie zagubiony i nie w realnym świecie .

[cezary123]

Przykładem takiej procedury może być np. przedstawianie się nowo poznanej osobie,
ale jest tego dużo dużo więcej.

Ja zawsze od dzieciństwa miałem problemy z tym rytuałem. Nawet mówienie "dzień dobry", które to słowa przecież nie są żadnym zdaniem, uważałem za śmieszne i krępujące.
Wolałbym, żeby od razu coś razem sensownego działać albo żeby od razu zaiskrzyło w myślach z drugą osobą. Myślałem, że mam Aspergera, ale chyba nie, bo odczytuję intencje i emocje innych i rozumiem przenośnie. Może po prostu jestem naiwny i prostolinijny.

[cezary123]

Sądzę, że jakość relacji zależy od tego, co się naprawdę czuje i od tego czy obcy ludzie nie zechcą być dla siebie wrogami. Wtedy tworzy się wszystko spontanicznie i bez udawania.

[wowo]

Warto się uśmiechać, rzadko to jest spotykane w Polsce ale na zachodzie to norma . Życie staje się wtedy przyjemniejsze i zdrówko szybciej wraca.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk Pro

[Catastrophique]

Tak, usmiech dodaje uroku i jest zarazliwy.

[tricky]

Ostatnio byłem świadkiem budowania relacji z otoczeniem przez schizofrenika. Pan po czterdziestce pobił się z jakimiś nastolatkami w tramwaju, bo popijali trochę piwa. Emocji było co niemiara. ;-)

[cezary123]

Ostatnio byłem świadkiem budowania relacji z otoczeniem przez schizofrenika.

Skąd informacja, że to był schizofrenik?

[tricky]

Bo kto inny biłby się o takie pierdoły.