Szukam przyjaźni

[gosica306]

Witam. Od 14 lat choruję na chorobę afektywną dwubiegumową typ I. Mam 39 lat. Chciałabym zaprzyjaźnić się z kimś, z kim będę mogła porozmawiać zarówno o chorobie, jak i problemach dnia codziennego. Ja ze swojej strony mogę również dużo zaoferować. Zapraszam do kontaktu. Pozdrawiam. Małgosia

[Maniek1234]

napisz na gg jako ze bylem pierwszy i jestem samcem alfa 560878

[gosica306]

Hej. Tymczasowo nie mam dostępu do kompa. Korzystam z telefonu. Może jakaś inna forma kontaktu?

[hvp2]

A skąd jesteś gosica306

...może chociaż województwo zdradzisz, jak się boisz podać konkretnie...

PS. Czy istnieją dla Ciebie jakieś ciekawe tematy oprócz choroby oraz problemów życia codziennego
Jeśli tak to jakie

[gosica306]

Witaj. Jestem z woj. warm-maz. Wnioskuję, że jesteś kobietą, ale może się mylę. Interesuję się literaturą, muzyką, psychologią, film itd. Do tej pory pracowałam zawodowo. W tej chwili przebywam na rencie, więc mam więcej wolnego czasu. Szukam konkretnych znajomości. Przyjaźniłam się 15 lat ze zdrową kobieta. Niestety, kiedy po latach powiedziałam jej o mojej diagnozie spotkałam się z brakiem zrozumienia. Znajomość powoli rozpadła się, chociaż ja jeszcze walczyłam o to. Niestety bezskutecznie. Przykre, ale prawdziwe. Podmawiam.

[gosica306]

Hmm...jednak mężczyzna

[cezary123]

Przyjaźniłam się 15 lat ze zdrową kobieta. Niestety, kiedy po latach powiedziałam jej o mojej diagnozie spotkałam się z brakiem zrozumienia.

Warto mówić od razu albo wcale.
Szukasz znajomości opartej na wspólnej diagnozie czy takiej, żeby zapomnieć o chorobie?

[gosica306]

Z autopsji wiem, że osoba chora psychicznie zrozumie lepiej drugą taką osobę. To wynika ze zbliżonych przeżyć. Więc istnieją jakieś podwaliny. Co do zapomnienia o chorobie, to przy zdrowej osobie jest to bardziej realne, ale złudne.

[cezary123]

Co do zapomnienia o chorobie, to przy zdrowej osobie jest to bardziej realne, ale złudne.

Zależy jak bardzo się rozchorowaliśmy.

Jak się nie mówi, to się zapomina.

[hvp2]

Warto mówić od razu albo wcale.

Nie zgadzam się z tym
Jak się powie od razu to jest to praktycznie strzelenie sobie w stopę, a ponadto w żadnym zakresie nie ma takiego obowiązku - ani moralnego, ani prawnego.
A jak się z kimś poznaje stopniowo, jest to proces rozciągnięty w czasie, a ponadto mówi się o swoich stanach opisowo, a nie wg DSM czy ICD-10, to jest większa szansa, że ktoś przejdzie nad taką informacją do porządku dziennego. Przejdzie do porządku dziennego, bo już zna osobę, widzi w niej żywego konkretnego człowieka, a nie tylko psychiatryczną etykietkę.

[gosica306]

Ja nie jestem zwolenniczką mówienia od razu zdrowym osobom. Zgodzę się z przedmówcą. Co do zapomnienia...to może zrobimy czary mary i wszyscy zapomnimy o ciężarze choroby. Moja jest paskudna i wyjątkowo trudna. A ższe nie tak dawno wyszłam ze szpitala, to moje zapominanie jest jeszcze w powijakach. Ale generalnie do przodu:-)

[ola333]

Ja też uważam, że nie powinno się od razu mówić o chorobie, bo wtedy druga osoba będzie patrzeć na nas tylko przez pryzmat diagnozy. Jeżeli dowie się o tym po pewnym czasie, wtedy już ma jakieś zdanie na temat tej osoby i sama oceni, czy jej stan pozwala na zbudowanie normalnego i satysfakcjonującego stałego związku.
Ja jestem w związku małżeńskim ze zdrowym mężczyzną i uważam, że jest to lepsza opcja dla mnie, bo kiedy ja się czuję gorzej to on "czuwa" nad wszystkim i ogarnia niektóre rzeczy za mnie, a gdybym miała chorego męża i oboje dostalibyśmy psychozy w tym samym czasie to mogłoby się źle skończyć dla nas obojga.

[gosica306]

To trafiłaś na wspaniałego człowieka. Ja próbowałam wiele razy w związku, ale wszystko to psuło się ze względu na moją chwiejność i epizody, choć nie do końca to bywała moja wina. Po prostu przekonałam się, że mężczyźni wolą zdrowe kobiety. Tak wynika z moich doświadczen. I nawet uroda tutaj nie pomoże.

[gosica306]

Gdyby ktoś chciał porozmawiać podaję nr GG 61720551.

[jakotako]

Miło się gaworzyło :-)

[ola333]

Gosica, dla mężczyzny życie ze zdrową kobietą jest łatwiejsze bo nie trzeba się nią opiekować,a oprócz tego ona opiekuje się nim. Mój mąż też nie jest zadowolony, kiedy jestem w psychozie i siedzę w domu, nie wychodzę z domu, nie robię zakupów i nie gotuję mu obiadów, ale wie, że to jest stan przejściowy i że później znowu będzie normalnie.
Co do urody to może pomóc i to bardzo, gdyby nie fakt, że bardzo podobam się mojemu mężowi fizycznie, ten związek nie przetrwałby.

[gosica306]

W związku z dużym zainteresowaniem moim wątkiem z prośbą o kontakt chce poinformować, że nie mogę odpowiadać na wszystkie wiadomości. Nie chcę nikogo urazić. Przepraszam, jeśli już nie będę odpisywała na priv, ale ja jestem jedną a Was jest wiele/wielu. Wszystkiego dobrego.

[gosica306]

Ola333 masz rację, że ze zdrową kobietą jest zapewne łatwiejsze. Nie wiem, czy też z kobietą chorą na schizofrenię nie jest łatwiej niż z kobietą chorą na Chad. Poza psychoza jak piszesz jest normalnie i zawsze są powiedzmy zbliżone do siebie objawy pozytywne. Tak mi się wydaje. A u mnie? Mania, hipimania, remisja, depresja łagodna, umiarkowana, ciężka, epizody mieszane depresja+mania. To jest katastrofa. Ja jestem za każdym rażem inna. W zależności od fazy zmienia się moje zachowanie i myślenie. Nikt tego nie zaakceptuje. Nie zdrowy facet. Uroda jest ważna to prawda, ale uwierz wielu mężczyzn z tego rezygnuje na koszt tej mniej atrakcyjnej a "normalnej"...

[cezary123]

Nie zgadzam się z tym
Jak się powie od razu to jest to praktycznie strzelenie sobie w stopę, a ponadto w żadnym zakresie nie ma takiego obowiązku - ani moralnego, ani prawnego.
A jak się z kimś poznaje stopniowo, jest to proces rozciągnięty w czasie, a ponadto mówi się o swoich stanach opisowo, a nie wg DSM czy ICD-10, to jest większa szansa, że ktoś przejdzie nad taką informacją do porządku dziennego. Przejdzie do porządku dziennego, bo już zna osobę, widzi w niej żywego konkretnego człowieka, a nie tylko psychiatryczną etykietkę.

Ja też uważam, że nie powinno się od razu mówić o chorobie, bo wtedy druga osoba będzie patrzeć na nas tylko przez pryzmat diagnozy. Jeżeli dowie się o tym po pewnym czasie, wtedy już ma jakieś zdanie na temat tej osoby i sama oceni, czy jej stan pozwala na zbudowanie normalnego i satysfakcjonującego stałego związku.

Ale tam było dalej "albo wcale".
Co z tym?
Często jest tak, że potem jest za późno, żeby to powiedzieć. Jeżeli ktoś nie przeżył tego, to nie zrozumie o co chodzi.
Żyjemy jakby choroby nie było, pojawiają się i utrwalają pewne wrażenia, opinie, osobowości, relacje i układy i nagle trzeba to wszystko ściąć. Piękna kolorowa bańka pryska i nie da się jej pozbierać. Nie poznajemy potem niczego, siebie ani innych w tej nowej sytuacji i oni nie poznają siebie ani przeszłej historii z nami.
Jeżeli powiemy od razu to budujemy coś elastyczniej i realniej.

Skrywanie tego faktu, żeby pozyskać zdrową czy chorą osobę to trochę desperackie. Takie proszenie o relację. Jeszcze ta ocena czy wystarczająco zaburzony w tej chwili czy nie, aby go odrzucić. I to pewnie według subiektywnego widzimisie naszego potencjalnego przyjaciela.
Ja bym nikogo nie prosił i nie podchodził. Łaski nikt nie robi.

Ja nie jestem zwolenniczką mówienia od razu zdrowym osobom. Zgodzę się z przedmówcą. Co do zapomnienia...to może zrobimy czary mary i wszyscy zapomnimy o ciężarze choroby.

No to dzięki, że nam od razu powiedziałaś.
Teraz możemy próbować zredukować przykrości związane z chorobą i łagodzić uprzedzenia stojąc na starcie w obliczu prawdy. W ogóle wszystko, co dalej się potoczy będzie prawdziwe siłą rzeczy przynajmniej w tej dziedzinie.

[cezary123]

Chociaż uważam, że warto też spróbować powrócić do zdrowych i nie mówić nikomu wcale.
Ale najpierw niektórzy muszą przejść przez dłuższy czy krótszy etap wygadania się o swoich problemach wśród podobnie cierpiących.