jakie Wasze cechy Was denerwują a jakie lubicie?

[Pamal]

Mnie podoba się to, że wreszcie nauczyłam się uczyć sie na swoich błędach
Denerwuje mnie życie od nałogu do nałogu (zakupy, internet, jedzenie), życie fikcją (kochanie się w bardzo atrakcyjnych i młodych mężczyznach a konktretnie w jednym takim;), zamiast schudnąć i znaleźć sobie faceta na własną miarę), mały kontakt z rzeczywistością i lenistwo.
Poza tym czasami łąpię się na nielojalnościach i nieszczerościach. Oj, długo by mówić...

[netka]

denerwują: zbytnia wrażliwość, zbytnia "zauraczalność" cokolwiek by to oznaczało i małostkowość...

lubię: poczucie odpowiedzialności (mimo wszystko)

[MAdzialena]

Słyszałam, że w innych denerwuje nas to, czego w SOBIE nie lubimy.

[Martyna]

A ja lubie w sobie zdolnosc empatii i zrozumienia drugiego czlowieka.Nienawidze tego ze latwo wytracic mnie z równowagi i nie chodzi tu tylko o zlosc ale takze smutek,depresje.

[Pamal]

Słyszałam, że w innych denerwuje nas to, czego w SOBIE nie lubimy.

Hm mnie denerwuje głupota i brak zainteresowań kulturalnych.
Chyba czas, żebym zastanowiła się powaznie nad sobą.

[Pamal]

A ja lubie w sobie zdolnosc empatii i zrozumienia drugiego czlowieka.Nienawidze tego ze latwo wytracic mnie z równowagi i nie chodzi tu tylko o zlosc ale takze smutek,depresje.

Ja kiedyś gdy ktoś mnie potącił lub obraził w autobusie lub na ulicy miałam zły humor przez cały dzień. Teraz staram się dyskutować ze sobą na ten temat. Zauważyłam, że przygnębia mnie taki incydent najbardziej dlatego, bo uwzam, że jest coś we mnie takiego, co prowokuje ataki obcych ludzi. Starałam sie więc przekonać się, że jeśli to jest coś we mnie, to jest rzecz która mogę zmienić: wyraz twarzy, nakrycie głowy, a najprawdopodobniej to ta druga osoba ma zły dzien, jest nieuważna lub agresywna. Jeśli chodzi o bliskie osoby to staram się postawić w skórze tej osoby i być sprawiedliwa. Neistety, nie zawsze mi się to udaje, a jeśli chodzi o konflikty w pracy to ręcę mi opadają. Po prostu źle wybrałam zawód i sposób wykonywania pracy, a teraz bardzo trudno to zmienić.

[Pamal]

denerwują: zbytnia wrażliwość, zbytnia "zauraczalność" cokolwiek by to oznaczało i małostkowość...

lubię: poczucie odpowiedzialności (mimo wszystko)

To napisz jak sobie poradzsz z tą zauraczalnością bo ja mam z tym prawdziwy problem.

[netka]

denerwują: zbytnia wrażliwość, zbytnia "zauraczalność" cokolwiek by to oznaczało i małostkowość...

lubię: poczucie odpowiedzialności (mimo wszystko)

To napisz jak sobie poradzsz z tą zauraczalnością bo ja mam z tym prawdziwy problem.

Droga Imienniczko
Na razie sobie z tym nie radzę a jak znajdę sposób, to dam znać, hihih...

[Pamal]

Droga Imienniczko
Na razie sobie z tym nie radzę a jak znajdę sposób, to dam znać, hihih...

Obawiam się, że nei mam na imię Agnieszka. Wszystkie Agnieszki które znam wydają mi się tak rozsądne i poukładane, że myślałam, że coś z tego na mnie spłynie

[pawek]

mnie denerwuje niezdarnośc jestem ciapa wszystkiego się boje

[jil_sander]

Słyszałam, że w innych denerwuje nas to, czego w SOBIE nie lubimy.

Czytałem kiedyś o tym.. np. to że nie lubimy niektórych ludzi, to dlatego bo chcielibyśmy być tacy jak oni;]

[jil_sander]

A mnie denerwuje mój charakter melancholika. Ileż to można patrzec na świat w czarnych barwach;]

to osoba o pesymistycznym, lękowym, negatywnym podejściu do przyszłości, życia, samego siebie, a także codziennych spraw.
Osoba taka często popada w stany ruminacji, ma trudności z podejmowaniem decyzji, brakuje jej wiary w siebie. Melancholik jest wrażliwy na krytykę swojej osoby, obraźliwy, nerwowy i skłonny do zadumy, spokojny, wyciszony, powściągliwy i mało elastyczny w zachowaniu. Lubi marzyć, oddawać się zadumie.

Z tą obraźliwością, mam ost. duże problemy. Zbyt długo sie mnie trzyma, by móc ją jakoś strawić.


A lubię w swoim charakterze;

zaufanie, jakim potrafię obdarzyć ludzi których kocham.

[bogdan]

No mam pewne mocne strony zwiazane z emocjonalnoscia i empatycznoscia oraz inteligencja. Potrafie je niezle wykorzystac.

A nie lubie w sobie glownie lenistwa i chwiejnosci nastrojow i zmiennosci afektu.

[rudegirl]

pozytywy: to poczucie humoru i jednak pomimo wszystko optymizm, empatia, umiejętność "aktywnego" słuchania i dawania ciepłą ludziom wprost z siebie

negatywy: mała pewność siebie, nieumiejętność postawienia na swoim, zamykanie sie w sobie w obliczu problemu i bólu zamiast otwartej rozmowy i mówienia o tym co boli--> do tego potrzebuję trochę czasu

[jojo]

Moje wady- rozpamiętywanie przeszłości, pesymizm, lenistwo, wygodnictwo, chyba skłonność do depresji popsychotycznej, łakomstwo i tycie.
Moje zalety- rozpamiętywanie przeszłości, przynajmniej staram się zrozumieć czemu u mnie pojawiła się psychoza; wygodnictwo, lenistwo- taka już jestem, opanowane łakomstwo- w każdy poniedziałek folguję swojemu apetytowi, jem lody, chipsy, sezamki (nie tylko w poniedziałek), czasami czekoladę, a potem przez resztę tygodnia nie jem tych niezdrowych przekąsek. Umiem też słuchać innych ludzi i nieobca jest mi empatia. Mało o sobie mówię, rzadko się komuś zwierzam, jak już komuś zaufam, to niemalże bezgranicznie - mam jedną koleżankę, która wie o mnie wszystko, ale umie to zachować dla siebie. Mimo wszystko uważam, że można mnie polubić, bo jestem sympatyczną osobą, której można się zwierzać i która umie dochować tajemnicy.

[Petruccio]

Choroba zabrała mi wszystko - nie lubię już siebie za nic. Brak mi wiary w siebie. Łatwo poddaję się ocenie innych ludzi. Jestem zamknięty w sobie. Czuję się niegodny noszenia miana "człowiek". Kiedyś lubiłem siebie za wszystko: nawet za swoje wady. A teraz? Szkoda gadać...

[Pamal]

Dlaczego choroba zabrała Ci wszystko? Według jakich kryteriów się oceniasz? Nie masz pracy czy dziewczyny więc uważasz, że jesteś nikim? Znam mnóstwo ludzi którzy są sobą zachwyceni a inni nie podzielają tego zdania. Podobnie odwrotnie! Nie mówiąc już o tym, że w oczach kochającego Boga jesteś niezwykle cenny.

[aaaad]

Nie mówiąc już o tym, że w oczach kochającego Boga jesteś niezwykle cenny.

No nie, Agnieszka! Jaj sobie nie rób. Jemu niczego tak nie potrzeba
jak kochającego go boga wymyślonego przez ludzi pewnie jeszcze
w prehistorycznych czasach (imię jego tylko zmienne jest) - on zapewne
wolałby jakąś marną samicę ze swojego gatunku, ale żywą, a nie zmurszałą
jak wyobrażenie najwyższego, niech imię jego błogosławione!

[Petruccio]

Cóż... Chyba dobiera się do mnie depresja popsychotyczna. Dopiero teraz, po kilku miesiącach. Dziś praktycznie cały dzień spędziłem w łóżku. Samo napisanie tego dużo mi pomogło, gdyż uwolniło we mnie złe emocje, które od dawna we mnie tkwiły.
Oceniam się według kryteriów bardzo subiektywnych, ale tych bardziej obiektywnych jak status społeczny też.

Nie mówiąc już o tym, że w oczach kochającego Boga jesteś niezwykle cenny.

Mam nadzieję, że On istnieje i że rzeczywiście tak jest. Dzięki, Agnieszko.

[luckyluke]

Denerwuje mnie...
To, że popadam w wewnętrzny nieład w obliczu krytyki drugiego człowieka... zawsze mnie to rozbija (niskie poczucie wartości)...nie czuje sie najlepiej w towarzystwie, bo zawsze to jest byle jakie i wymuszone...Ogólnie nie kocham i nie lubię - kolejny problem, bo życie toczy sie na zasadzie wiecznie dogaszanej niechęci albo nienawiści do wszystkiego (chociaż wczenśniej tak nie było). To "troche" za mało, żeby ciągnąć przyjemność z życia...

Co lubie?
Mimo wszystko uwarzam, że gdybym nie popadł w stan jakiegoś zmiętoszenia psyche to na prawde umiałbym siebie pokochać. Mam swoje pasje i humor.