PROJECT FreeDOM - zachecam wszystkich do wspolpracy...

[japalach]

Witam,

NIektorzy mnie znaja lub nie (jesli mnie jeszcze nie poznali - najlepiej wyswietlic wszystkie moje posty na tym forum) - otoz przymierzam sie do dosc odwaznego i trudnego projektu filmowego.

Otoz chce nakrecic amatorski film dokumentalny o sytuacji w polskich oddzialach psychiatrycznych i przyblizyc spoleczenstwu obraz roznych chorych psychicznie. Film bedzie umieszczony za darmo w internecie (youtube, vimeo) i promowany w sieciach spolecznosciowych.

Robie to rowniez dla moich dwoch kolegow ze szpitala, ktorych poznalem 2,5 roku temu - Darka i Piotra - caly czas tam sa i jeszcze nie dostali nawet jednoniowej przepustki. Sa to normalni ludzie, ktorzy zadarli z prawem, maja niestety wyroki i pechowo zamiast do wiezenia trafili pod skrzydla jednego z Gdanskich szpitali. NIe twierdze, ze sa zupelnie zdrowi psychicznie, gdyz byli kiedys, juz dawno, w Manii. Ale obecnie ich stan zdrowia jest wyrownany, a ich lekarz prowadzacy moze boi sie podjac ryzyko i wypuscic ich na wolnosc. Otoz co pol roku ten lekarz wystawia zla opinie i na podstawie tej opini - zaocznie - komisja lekarska przedluza im o kolejne pol roku pobyt. Przed kazda komisja ludza sie w koncu wyjda, planuja gdzie pojada, kogo odwiedza i co w koncu normalnie zjedza. Jakby trafili do wiezienia, za to co zrobili - byliby pewnie juz dawno na wolnosci...

Chce aby oni byli glownymi bohaterami filmu - moze ktos zwroci na nich uwage, ze od ponad 3 lat sa w szpitalu, otepiali mocnymi dawkami tanich lekow psychotropowych, nie sa wypuszczani na spacery, nie mowiac juz o wizycie w swoim domu rodzinnym chocby na jeden dzien.

Film obok wywiadow jak w programie "Cela nr" z tymi bohaterami, bedzie mial scenariusz i z gory okreslony plan - watek glowny i poboczne.

Otoz prosba do Was:
- Jezeli znacie jakies fajne anegdoty, historie - te zle lub dobre, smieszne lub smutne - piszcie w tym watku lub beposrednio do mnie poprzez PW.
- Jezeli macie jakies pomysly na cale sceny, podklad muzyczny, lub dialogi do filmu
- Jezeli znacie dziwne sytuacje lub koszmarne warunki w ktoryms ze szpitali w Polsce i mozecie sie tam udac z ukryta kamera i troszke niezauwazonym zfilmowac - aby potem to mi przeslac - to bylbym wdzieczny - moze tak zdobyty material znajdzie sie w filmie - tylko musi to byc nagrane kamera HD najlepiej - choc zwyklym telefonem rowniez
- Jezeli chcecie wspomoc projekt pracujac nad nim - np pomoc pozniej w promocji filmu lub juz teraz poprzez zdobywanie powiedzmy drobnych sponsorow rowniez dajcie znac.
- jezeli chcecie w ktoryms momencie projektu wspomoc finansowo rowniez nie pogardzimy - wydatkow pewnie bedzie sporo, poczawszy od kosztow dojazdu do szpitala/szpitali, a skonczywszy na dokarmieniu wyglodzonych kolegow w szpitalu - wiadomo czlowiek najedzony to czlowiek spory do rozmowy...

Ale film ma byc nisko budzetowa produkcja - poruszajaca problem, bez zbednych fajerwerkow i kosztow.

Startujemy w trzy osoby: z jedna kamera GoPro3 i statywem Velbon, iMACiem z Final Cut Pro do montazu, z dwoma aparatami cyfrowymi i kilkoma wlasnymi podkladami muzycznymi


Ponizej krotki zarys sceny otwierajacej film mojego autorstwa:

PROJECT FreeDOM
1) Scena otwierajaca:

postac A: ubrany w sprany, dziurawy szpitalny szlafrok, byle jakie kapcie (lub gołe stopy - DO ZASTANOWIENIA), bez skarpet.

sceneria: dwoje zamknietych drzwi na krancach dlugiego szpitalnego korytarza; na posadzce linoleum, brudne i z poodrywanymi krawedziami, slabe swiatlo poranka przedzierajacego sie przez brudne okna i kraty.

Najazd na stopy szybko puruszajace sie w transie - krok za krokiem - widac jak postac A przemierza caly korytarz, dociera do drzwi i zawraca tak 3 razy w zupelnej ciszy i szmeru oddzialu szpitalnego, czasem jakies inne stopy wejda w kadr. Postac ominie czasem jakas przeszkode w postaci osoby.

W tle audio narracja po kilku minutach:
Mam naimie Tomasz, Tomasz Rafal. A co tu widzicie to oddzial D2 szpitala psychiatrycznego gdzies w Polsce.

KONIEC SCENY PIERWSZEJ

Jezeli ktos chce dopisywac pomysly na sceny mozna to robic w tym watku (tylko prosze bez glupawych wpisow i zbednych klotni miedzy soba - same konkrety. Rzeczowe wpisy beda przenoszone na tymczasowa strone projekty (pozniej moze zakupimy jakas domene, jak projekt sie rozkreci):

http://kartki.selim.pl/tiki-index.php?p ... CT+FreeDOM

[WTC]

[WTC]

[japalach]

Dla tych co juz odwiedzili strone projektu i juz zauwazyli - aby obejrzec tresc strony lub ewentualnie cos dopisywac. Nalezy sie zarejestrowac lub napisac do mnie PW abym takowe konto tam zalozyl - podajac jaki nick chcialoby sie miec oraz swoj adres email.

Pozdrawiam
/jp

[ocean]

...

[japalach]

Witam Ocean,

Dzieki ze napisales i dales fajne rady.

Niestety bedziemy krecic bez zgody szpitala - bo takiej bysmy nie otrzymali i pracujacych tam lekarzy i pielegniarek - moze uda sie przekonac w tajemnicy kilka pielegniarek aby nam nie przeszkadzaly w kreceniu - ale nie ma mowy o kreceniu personelu, jak i pacjenci ktorzy wpadna w kadr beda musieli podpisac dobrowolna zgode na publikacje ich wizerunku - inaczej bedziemy ich wycinac lub zamazywac twarze.

To raczej bedzie dokument niz fabula - ale z teza i pewnym watkiem glownym i pobocznymi.

Niestety nie mamy forsy na oswietlenie a nawet jakbysmy mieli nie bedziemy w stanie tego nie wiadomo ile rozstawiac - bo bedziemy krecic na partyzanta. Jedynie to moze zainwestujemy w dyktafon z jakims mikrofonem na statywie



Film raczej bedzie mial kilka tez/prawd:
Czy w Polskich szpitalach dobrze się dzieje i czy system musi leczyc tak jak leczy
Jaki jest prawdziwy obraz chorych na oddzialach zamknietych
Przyblizenie istoty choroby psychicznej (głównie CHADu, ale tez depresji i schizofrenii - na poczatek tyle starczy)

Film jest skierowany glownie do osob zdrowych, ale chce pokazac wszystko obiektywnie - oprocz wywiadow z tymi dwoma moimi znajomymi za kratkami, beda wywiady z innymi moimi znajomymi na wolnosci, ktorzy jakos ukladaja sobie zycie. Miedzy innymi chce aby byl wywiad ze mna.

Pozdrawiam,
/jp

Twoja scena jest fajna, moze ja wykorzystamy.

[Niemamnie]

Jestem przeciwny powstaniu takiego filmu, nakręcone nadużycia ze strony personelu zostaną zwrócone przeciwko osobom chorych jak tylko media mainstreamowe dorwą się do materiału. Jak kręcić to tylko pozytywy.

Film będzie stanowił instruktaż dla szkolącego się personelu, co można zrobić z agresywnym pacjentem.

Proszę o rozważenie moich słów i przemyślenie jeszcze raz koncepcji filmu.

[japalach]

Twoje slowa zostana rozwazone,

Jednak czemu twierdzisz ze film obiektywny bedzie podstawa do filmu instruktrazowego jak sie wyrazilas i czemu mamy pokazywac tylko pozytywy (pewnie mialas na mysli chorych) i postepowanie personelu medycznego.

NIestety chory to obciazenie dla swojej rodziny, obciazenie finansowe dla Panstwa (refundacja lekow jest ogromna) czy potrzeba dlugotrwalego leczenia na oddzialach zamknietych np 2-4 miesiace zwykle, gdzie po ciezkich operacjach chirurgicznych pacjent po kilku dniach jest juz w domu... I przewaznie marazm osob po wyjsciu ze szpitala. Nie ma programu powrotu do rzeczywistosci w spoleczenstwie - wszystko to co istnieje to fikcja na papierze i w teorii, praktyka jest zgola odmienna - jesli sam pacjent sie nie wezmie w garsc, najlepiej naklamie ze nie jest po kryzysie psychicznym - wtedy odnajdzie prace, zbuduje na nowo dom, itd. - oczywiscie przy sporej dawce szczescia, pomocy przyjaciol i rodziny - jesli nie spalil mostow.

Powiedz co ma zrobic moj znajomy po wyjsciu po ponad 3 latach ze szpitala - nawet nie ma gdzie pojsc spac w pierwsza noc... Co dopiero mowic o zalatwieniu pracy - Co Pan robil przez ostatnie 3 lata uslyszy na rozmowie z pracodawca.... O wynajeciu mieszkania w Gdansku za >1000 zl za miesiac mozna zapomniec.


Jest rowniez kwestia personelu - mozna pokazac go z jak najgorszej strony - ze bezduszni, w rutynie i z naduzywaniem wladzy nad ludzmi. Jednak trzeba postawic sie w ich skorze - ryzyko wypuszczenia pacjenta zbyt wczesnie ze szpitala moze byc przykre w skutkach dla pacjenta jak i samego lekarza, ktory podjal taka dezycje i zaryzykowal, ograniczone fundusze na leczenie w tym przymus stosowania jak najczesciej najtanszych lekow - brak czasu na prawdziwa psychoterapie i dochodzenia sedna przyczyn chorob, itd, itd. Za duzo pacjentow na raz i niestety jak to u lekarzy z mlodego pokolenia widac - pęd za pieniądzem - czyli przemeczenie, odbebnienie godzin w publicznej sluzbie zdrowia, aby na 2gim etacie przyjmowac w prywatnej praktyce czy prywatnej przychodni - nie ma czasu na doksztalcaniu - poznawaniu nowych metod leczenia czy byc chociaz na bieżaco z nowymi lekami na rynku.

Poza tym jest malo lekarzy z powolania, ktorzy oprocz doskonalej pamieci do nazw, przypadkow chorobowych - umieja myslec jak umysl scisly - szukac powiazan, i analizowac, szukac gleboko - np. poprzez wnikliwe wywiady wstepne z pacjentem - jak filmowy dr. House.

Sie rozpisalem...:-)

Pozdrawiam,
/jp

[Unknown]

Jestem przeciwny powstaniu takiego filmu, nakręcone nadużycia ze strony personelu zostaną zwrócone przeciwko osobom chorych jak tylko media mainstreamowe dorwą się do materiału.

Błąd, należy zgłaszać i nagłaśniać wszelkie nadużycia aby personel szpitali przestał czuć się bezkarny i trzeba też zaostrzyć kary dla psychopatycznych konowałów - NIE MOŻNA UKRYWAĆ TAKICH PRZYPADKÓW.

Jak kręcić to tylko pozytywy.

To nagrajcie film o osobach, które wyszły z zaburzeń psychicznych bez "pomocy" chemii, a nie jakichś użalających się lekomanów.

Film będzie stanowił instruktaż dla szkolącego się personelu, co można zrobić z agresywnym pacjentem.

Taki filmik już wstawiał tutaj schizol82, ale nie chce mi się tego szukać...

[WTC]

[Niemamnie]

Warto byłoby dodać wątek pomocy Rzecznika Praw Pacjentów w przypadku osób chorych psychicznie, czy taka pomoc jest udzielana i czy są traktowani poważnie.

[Ertis]

Film raczej bedzie mial kilka tez/prawd:
Czy w Polskich szpitalach dobrze się dzieje i czy system musi leczyc tak jak leczy
Jaki jest prawdziwy obraz chorych na oddzialach zamknietych
Przyblizenie istoty choroby psychicznej (głównie CHADu, ale tez depresji i schizofrenii - na poczatek tyle starczy)

Film jest skierowany glownie do osob zdrowych, ale chce pokazac wszystko obiektywnie - oprocz wywiadow z tymi dwoma moimi znajomymi za kratkami, beda wywiady z innymi moimi znajomymi na wolnosci, ktorzy jakos ukladaja sobie zycie. Miedzy innymi chce aby byl wywiad ze mna.

To będzie zniekształcony obraz, typowa propaganda i umocnienie stereotypu wariata i szpitala psychiatrycznego.

By w miarę dobrze oddać obraz szpitala i warunków musiał byś być przynajmniej w połowie psychiatryków i na takiej postawie można wtedy widzowi dać możliwość wyrobienie sobie opinii.

Bo są i dobre odziały, jak i osoby które są zadowolone z pobytu.

Lepiej nakręcić pozytywny obraz, o osobach które sobie dobrze radzą, pomimo diagnozy schizofrenia, było by to motywujące dla tych co po raz pierwszy raz stykają się z wariatkowem i diagnozą, taki bodziec motywacyjny, że można z tym żyć i dobrze funkcjonować

[japalach]

Niestety nie mam mozliwosci odwiedzic chodzby 5% a co dopiero mowic o polowie... Wyobraz sobie co to bylby za film z obrazowania polowy oddzialow w Polsce w 1,5 h filmu - to bylby taki psychiatro-eurotrip. Aby takie cos zrobic, by musialby powstac serial i to pewnie z niejednym sezonem....

Z drugiej strony, juz pisalem o tym - jesli sa osoby chetne do wspoltworzenia filmu tak aby w nim znalazly sie inne oddzialy ps. szczegolnie te dobre - prosze o kontakt - proste.

W filmie zamierzamy, jesli te osoby sie zgodza, zrobic wywiady z ludzmi, ktorzy pomimo diagnozy, leczenia radza sobie w zyciu. Znam pare takich osob i poprosze ich o udzial w jakis sposob - anonimowy lub wrecz przeciwnie.

Pozdrawiam
/jp

ps.
Co wy ludzie sie boicie - najczesciej w tym watku wystepuja slowa: propagandowy, instruktażowy do tlamszenia, obraz osoby leczacej sie psychicznie jako swir, nie zgadzam sie, itd.

Moze boimy sie prawdy?
Najlepiej pocukrzyc kwaśną cytrynę - moze wtedy się ja przelknie...

(mowie to ja od 10 lat leczacy sie na CHAD i bedacy 3 razy na o. zamknietym i 3 razy na otwartym), ktory w zyciu spotkal niejednego chorego psychicznie.

[Gehenna]

przejrzałam pobieżnie ten wątek
idea niby ok
ale
wejście z ukrytą kamerą na oddział to nie jest najszczęśliwszy pomysł
czy filmowani pacjenci wyrażą na to zgodę?
część być może tak, część stanowczo nie, a część będzie tak nieświadoma że nie zrozumie czego się od nich chce
każdy ma prawo do prywatności i ochrony swojego wizerunku nawet jeśli jest w stanie który nie pozwala mu zrozumieć swojego położenia.
być może pokazanie na filmie pana X który ślini się leżąc w pasach otumaniony lekami z sinymi nadgarstkami przy całkowitej obojętności personelu będzie wstrząsające dla odbiorcy nie znającego "zwyczajów" panujących w szpitalach.
Ale co z szacunkiem do pana X?

[Unknown]

Ale co z szacunkiem do pana X?

Dobre pytanie, ale dla obojętnego personelu, który go związał i zalekował..

[Gehenna]

byłam związana przez wiele godzin mając pełną świadomość tego co się wokół dzieje.
i gdyby wtedy podszedł do mnie ktoś z kamerą
to wysłałabym tą osobę do diabła używając wszystkich wulgarnych słów jakie znam

[Niemamnie]

Nie wolno łamać regulaminów szpitali w których zazwyczaj obowiązuje zakaz filmowania, polecam notes i ołówek.
Polecam za to najść z ukrytą kamerą jakiegoś lekarza pracującego w takim szpitalu i a nawet prowokację dziennikarską, czyli przyjęcie do szpitala.

[japalach]

Witam po dłuższej przerwie, na wstępie tego wątku się zapędziłem iddylicznie. Nie możliwy jest taki projekt do realizacji, z powodow finansowych, czasowych i wlasnie ograniczen o ktorych pisaliscie - np. zakazu kamerowania i prywatnosci chorych - przeciez nie wszyscy chca byc w kadrze, szczegolnie ze w szpitalach nie zawsze sa osoby nieistotne - spotyka sie ludzi znanych i rozpoznawalnych incognito.

Ale moze mi sie uda chociaz nakrecic wywiad z moimi dwoma znajomymi, o ktorych wspominalem, w ich pokoju - oni wstepnie wyrazili zgode, pod warunkiem, ze zakryje sie ich twarze w ujeciach i zmoduluje ich glos - boja sie zemsty lekarzy - co jest oczywiste.

Pozdrawiam,
JaPalach

[ocean]

...

[japalach]

Witam,

(na wstępie sory za literówki i orty..., pisałem to późno w nocy i nie chciało mi się robić korekty...)

Dla tych którzy śledzili ten wątek napiszę tymczasowe zakończenie.

Otóż moi znajomi trafili jakoś do szpitala na początku 2011 roku - poznałem ich w listopadzie 2011, gdy trafiłem i przebywałem z nimi na oddziale przez 3 miesiące.

Gdy uroiło mi się w głowie wyciągnięcie ich poprzez skandal medialny - przy pomocy filmu nakręconego ukrytą kamerą, a szczególnie w postaci wywiadów z nimi. przebywali w szpitalu równe 3 lata. Cały czas pod kluczem, z małą ilością spacerów, które się zaczęły w drugim roku "odsiatki". Na mizernej diecie, która nie zapewniała odpowiedniej ilości witamin - co było widać na ich stopach, skórze i historii przebytych chorób w takcie hospitalizacji. (kolega obficie wymiotował po każdym posiłku, załapał grzybicę i zapalenie ucha środkowego, które nieleczone odpowiednio prowadziło do ciągłych zawrotów głowy, utraty świadomości i permanentnego ćmienia w głowie, nie licząc o wielu popsutych zębach, przebycia wielu chorób zakaźnych, itd.

Koledzy owi żyli nadzieją od komisji lekarskiej do komisji, która zwoływała się lub nie co około pół roku. Zawsze mówili, że za miesiąc komisja i może wtedy wyjdą. Pojadą do domu, spłacą komornika i zjedza porządny ciepły posiłek. Pojadą nad morze i po prostu odzyskają wolność. Ucieszą się z rzeczy prostych, które my ludzie na wolności nie doceniamy. Kąpiel w swojej wannie, posłuchanie radia w własnym pokoju w samotności. I spacer do parku, z którego nie trzeba nagle wracać, gdy ktoś karze...

Nie wiem czy się przyczyniłem ale w pewien piątek pojechałem do Gdyni na skwer - korzystając z dnia wolnego pracy szedłem wzdłuż straganów w celu kupna czapeczki "KAPITANA" dla mojego synka. Paląc papierosa zobaczyłem młodego ordynatora oddziału D szpitala na Srebrzysku w Gdańsku - Pana Skarbka.
(celowo podaje jego nazwisko, gdyż chce aby choć kilkoro ludzi dowiedziało się o tym człowieku i z jakim problemem się borykał przez te 3,5 roku "leczenia" moich dwóch znajomych...

Powiedziałem mu ładnie dzień dobry i poszedłem w swoja stronę, a on w swoją. Zdziwiło mnie, że o 11 rano zamiast w szpitalu idzie pospiesznie w kierunku końcówki Skweru ku monumentowi Josepha Conrada - autora Jądra Ciemności i Lorda Jima - uciekającego na wschód po jednym słabym postępku - ucieczki z tonącego okrętu, który to żałował całe życie - ciągle uciekając właśnie na wschód. Ale dość tej małęj dygresji....
Do dzisiaj zastanawiam się czy Pan dr. Skarbek wziął pod uwagę, że jego były pacjent będąc już na wolności ponad 2 lata, nie chowa urazy, mówi mu dzień dobry na ulicy. Przez te dwa lata nikogo nie zabił, ani nie popełnił samobójstwa. Nie biega nagi po ulicach w manii. Ba, ma drugie dziecko - piękną córeczkę, wspaniałą rodzinę i zarabia tyle, że z jego podatków kilku schizofreników może mieć leki prawie za darmo w tym chorym kraju... (przyp. Pan dr. Skarbek wie wszystko o mojej sytuacji, gdyż bywałem na oddziale w odwiedzinach znajomych i rozmawialiśmy, dodatkowo kilka miesięcy wcześniej podziękowałem mu osobiście, za niezwykłe wypuszczenie po 3 miesiącach - pomimo tego co tam na oddziale zmalowałem - Ci którzy byli wtedy z nami, pamiętają tą pamiętną akcje...)

Może to proste dzień dobry w pewien piątkowy dzień na Skwerze Kościuszki Miasta z Wody, lekarz ten postanowił, że zaryzykuje, i po prawie 4 latach wypuści swoich "skazańców" na wolność, ryzykując swoim nazwiskiem, reputacją i karierą (w wieku niespełna trzydziestu paru lat jest szefem oddziału na którym pracuje, przekazuje wiedzę stażystą i prowadzi wykłady dla studentów).

Trzeba się postawić również w sytuację naszych lekarzy, często nie lubianych, ba znienawidzonych. Oni muszą ocenić czy pacjent jest w reemisji. Czy po wyjściu szybko nie wróci do włóczęgostwa w imię Chrystusa i boso będzie przemierzał Europę, żebrząc, ćpając i pijąć alkohol w każdej postaci (przyp. z życia), Czy po wyjściu nie wróci do domu i nie siekiera w mani nie zabije sąsiada, który mu zwrócił uwagę o jakąś pierdołę, Czy po prostu nie popełni samobójstwa w depresji reemisyjnej, itd...

Trzeba również zadać pytanie, czy hospitalizacja w ciężkich warunkach przez prawie 4 lata, był właściwa, czy nie można było tych samych pacjentów wypuścić po pół roku. 4 lata. Biorą pod uwagę koszt utrzymania pacjenta w szpitalu psychiatrycznym na około 100 zł dziennie (strzelam, ale biorąc pod uwagę personel - kilkoro lekarzy, kilkanaście, pielęgniarek, psychologów, terapeutów biorących udział w leczeniu takiego pacjenta, kosztach leków, nie mówiąc już o konserwacji oddziału, ogrzewania, wyżywienia - marnego ale właśnie marne jest drogie przeważnie, gdy wchodzi w grę wielkie głowy dietetyków, aby za jak najmniej, pacjent przeżył i nie padł....

To prosta kalkulacja - 4 x 365 x 100 zł = 146 000 zł, kosztowało leczenia jednego mojego znajomego. Biorąc pod uwagę, że byli oni bezrobotni, a na wolności mogli zarobić conajmniej najmniejszą krajową - bior
ąc pod uwagę średnią z czterech lat - będzie około 1500 zł brutto.

Zatem na przestrzeni 4 lat, osoby te straciły co najmniej: 72 000 zł brutto , zatem około 2/3 netto (~50 000) - (jest to według ekonomi strata z tytułu niewykorzystania korzyści).
Budżet Państwa stracił, idąc tym samym tokiem rozumowania - około 170 000 zł - co najmniej!!!! My straciliśmy, my podatnicy. Biorąc pod uwagę, że przez te cztery lata na tym jednym oddziale było co najmniej 5 osób tak długo przetrzymywanych, a oddziałów w tym jednym szpitalu tylko jest z 10 - To Mały, że tylko na Srebrzysku straty to - ponad 8 mln zł ?? !! - na przestrzeni 4 lat tylko.

Nie twierdze, że każdy, pacjent obligatoryjnie, po dwóch miesiącach leczenia ma być wypuszczany do domu, Jednak, czemu się leczy 4 lata zamiast 3 - 6 miesięcy. A decyzja o takich stratach naszych pieniedzy i pieniedzy pacjentów jest w rękach kilkorga lekarzy, którzy się boją podjąć decyzję o szybszym wypuszczeniu... znajdując punkt optymalny w kuracji - pod względem medycznym i finasowym...

Nie mówiąc, już o skazaniu tych "wyleczonych" ludzi po 4 latach na bezdomność, bezrobocie i rozleniwienie... po wypuszczeniu ze szpitala.

JAk ktos odpowie, a szczególnie owy lekarz pewnie by odpowiedział - czas leczenia był odpowiedni i wymagany i on, jak i komisja lekarska jest tu ekspertem. Ja juz teraz zadaje pytanie... Gdzie leży błąd, czy w sposobie leczenia/terapii w Polsce, czy oszczędności na lekach i stosowanie tanich, czy może faszerowanie lekami w zamknięciu i nagle wypuszczenie na wolność - przy trudnej decyzji lekarza, kiedy to nagle następuje....

TO moje luźne przemyślenia i historia moich znajomych.

Może ktoś władny to przeczyta, przeczyta to student psychiatrii, przeczyta zwykły lekarz nie ważne jakiej specjalności, w końcu przeczyta zwykły podatnik...

Pozdrawiam,
JaPalach

ps. Film nie powstał, koledzy wyszli na wolność, widzą obecnie niebo, patrząc tak samo jak przez ostatnie 3,5 roku. w zamknięciu na sufit. Bo ktoś widział to wszystko inaczej....