Moderator: moderatorzy
Moja pierwsza psychoza rozwijała się bardzo powoli, od olśnienia do olśnienia narastała we mnie, a pierwszym olśnieniem był tekst w internecie o teoriach barw. Zacząłem sporządzać swoją własną teorię bazując na tym tekście i powoli się rozrastała i potwierdzała się w praktyce, w życiu codziennym, aż wreszcie była tak doniosła że stałem się kimś bardzo ważnym, z posłannictwem dziejowym i tak dalej reszta jak to zwykle w schizofrenii, wzloty i upadki.Widze, ze nas laczy urojenie poslannictwaMaca pisze: aż wreszcie była tak doniosła że stałem się kimś bardzo ważnym, z posłannictwem dziejowym
Wiesz, ja myslalam w pewnym momencie, ze to DZIEKI MNIE Polska zostala na czele Rady Unii Europejskiej 1-ego lipca 2011 roku!!! Mowilam rodzicom, ze moga ze mnie byc dumni, bo tyle juz dokonalam lol. A tu sie okazuje, ze mna zawladnely moje urojenia i myslalam o sobie bog wie co :/ Coz.... schizofrenia. U mnie jest to jeszcze dosc na ''swiezo'', bo zachorowalam rok temu... Bylo to dla mnie wstrzasajace przezycie, dlugo o nim nie zapomne...Ryszard pisze:Myślę, że dpóki piszecie o swojej chorobie tak emocjonalnie to jeszcze musicie trochę poczekać ...
a ja się martwię czy dojdzie do zdrowia 
uparł się że da radę a ja się boje bo to jeden jedyny dzień w życiu i chciałam bym byśmy oboje byli szczęśliwi... tak w sumie czytałam dużo o sytuacjach gdzie osoby zdrowe też pomału wysiadają, albo odchodzą... A ja z tego miejsca apeluje że żadna choroba nie jest w stanie kogokolwiek rozdzielić! jestem osobą silną i uparcie dążę do celu.. miałam rozmowę z lekarzem który chciał sprawdzić czy jestem świadoma tej choroby? - Otóż jestem. Powiedziałam mu że jeśli będziemy w związku ze sobą współpracować do sukces murowany a to czy ktoś jest chory czy zdrowy to tak samo zasługuje na szczęście!!!! nie ważne czy ktoś ma schizofrenie czy jest niewidomy... bo nikt nie ma karteczki na czole '' jestem chory'' i wszyscy ludzie na ulicy wyglądają tak samo ! Medycyna jest teraz tak rozwinięta że zawsze znajdzie się lekarstwo Myślę również by zapisać nas na jakieś zajęcia dla osób chorych i ich partnerów z tego względu by on czuł się lepiej i abym ja szybciej potrafiła rozpoznać początek choroby ale i równocześnie za szybko nie panikowała. Pozdrawiam Was i głowa do góry bo pamiętajcie że ''zawsze po burzy wychodzi słońce ''
fajnie ze Twoj chlopak ma taką dziewczynę jak Ty...tylko pozazdroscić On ma to szczęście że jego pracodawca wie że jest chory na schizofrenie i to złoty człowiek , powiedział że i on nas nie zostawi, że mój narzeczony ma wracać do zdrowia i że firma na niego poczeka aż dojdzie do pełni sił ( nawrót był już 3 razy, średnio co 2 lata choroba o sobie przypomina) a jego szef stoi za nami murem takich ludzi jak on to jeszcze nie znałam jak żyje! Z takim sercem, a pracowników traktuje jak rodzinę naprawdę dusza człowiek! oboje na szczęście pracujemy także jakoś damy sobie radę. Wiecie... chwilami jestem zła na siebie że chcę pomóc a nie wiem jak bo nie dam mu proszku na ból głowy przecież :|a z drugiej strony przeżywam to tak samo mocno jak i on ale zawzięłam się i powiedziałam że teraz będę mu się baczniej przyglądać, dużo rozmawiać i postaram się zorganizować jakąś terapię dla par, będziemy chodzić i wymieniać własne doświadczenia... nie zostawię go z tym bo jeśli on cierpi to i ja.. najgorsza jest tylko ta bezradność i moja niemoc w takiej sytuacji. Co do choroby to lekarz stwierdził że ma lekką odmianę tzn że idzie ją szybciej rozpoznać i kontrolować.. Także jestem dobrej myśli, i nie rozwija się.. tzn za każdym razem jest to samo, nie jest coraz to gorzej. Zawsze zastanawiałam się jak to jest? Skąd to się bierze? dlaczego mój narzeczony? i dlaczego ja nic nie słyszę? Lekarz fachowo wytłumaczył mi na czym rzecz polega. Ja jestem silniejsza psychicznie i się nie poddam a on zawsze będzie miał wsparcie i motywacje! tak sobie myślę- bo czytałam wiele wiadomości o tym że żona odeszła od chorego męża bo nie wytrzymała, albo że coś było nie tak... Ale powiem tak jeśli osoba zdrowa jest silna i zawzięta w sobie to nie odejdzie, wiem że nie jest łatwo bo i ja kilka razy poddawana byłam próbie ale wytrzymałam i wiem że dam radę... teraz jesteśmy osobno - bo jest na leczeniu ale czekam bo wiem że warto!!!! jestem z nim z MIŁOŚCI a nie z litości! kurcze, powinna byłam pójść za lekarza terapeute he he ...@Izka25Izka25 pisze:jestem z nim z MIŁOŚCI a nie z litości!
Olenka, ale nie przebijesz tego: Mialam bluze firmy Bench (oczywiscie NIEBESKA), ktora miala dziury w rekawach takie na kciuka. Uroilam sobie, ze to sa moje dziury takie jakie mial Jezus po zdjeciu z krzyzaOlenka1985 pisze:Czytając Twoje wspomnienia troche się uśmiałam, bo u mnie było podobnie. Ja też chodziłam w błekitnym swetrze do kolan i baletkach z różami ala pompony i myślałam, że jestem TA PANNA CO ZETRZE MU GŁOWE!! Miałam nawet takie kółko do ćwiczenia łydek, jakiś ruski wynalazek i myślałam, że od dzieciństwa byłam szkolona do tej specjalnej misji. Wiecie co, ja to się już tylko śmieję z tego, bo to są takie bzdury, że ciężko to na poważnie brać.
i chodzilam dumnie w tej bluzie po oddziale szpitala psychiatrycznego niczym taki ''wspolczesn'' Jezus. Jedno z moich wielu urojen...Dobre! Ale przynajmniej wiedziałaś, że jesteś w szpitalu, w hospicjum jak piszesz. Ja myślałam że jestem w jakimś big braderze, gdzie toczy się walka o miano formuły jeden. Czyli wiesz taka recydywa bez zęba na przedzie. Przy każdym braniu leków podbiegałam do wózka i krzyczałam formuła jeden pierwsza! Nazywałam sie też Reina uno.alexa__ pisze:Olenka, ale nie przebijesz tego: Mialam bluze firmy Bench (oczywiscie NIEBESKA), ktora miala dziury w rekawach takie na kciuka. Uroilam sobie, ze to sa moje dziury takie jakie mial Jezus po zdjeciu z krzyzaOlenka1985 pisze:Czytając Twoje wspomnienia troche się uśmiałam, bo u mnie było podobnie. Ja też chodziłam w błekitnym swetrze do kolan i baletkach z różami ala pompony i myślałam, że jestem TA PANNA CO ZETRZE MU GŁOWE!! Miałam nawet takie kółko do ćwiczenia łydek, jakiś ruski wynalazek i myślałam, że od dzieciństwa byłam szkolona do tej specjalnej misji. Wiecie co, ja to się już tylko śmieję z tego, bo to są takie bzdury, że ciężko to na poważnie brać.
Ja myślę, że to są zarówno nasze lęki (jak w przypadku moim i alexy urojenia o szpitalu. Ja mieszkałam w mieście, gdzie jest więzienie i często widzi się recydywistów, których można się po prostu bać), a Twoje zniekształcenie szpitala było marzeniem o odegraniu specjalnej roli w dziejach ludzkości (urojenia wielkościowe). My jako Maryje i ty jako agent specjalny chcieliśmy sobie zrekompensować za to, że czuliśmy się mało ważni i wpływowi w rzeczywistości.cezary123 pisze:Fajne urojenia. Ja rozpoznałem szpital dopiero na drugi dzień. Najpierw kojarzyło mi się to wszystko z jakąś tajną bazą wojskową albo Pentagonem, bo nastąpił kontakt z UFO, i miałem odegrać ważną rolę w ocaleniu Ziemi przed wojną nuklearną,
Jak myślicie, skąd takie barwne zniekształcenia rzeczywistości tak naprawdę się biorą?
